چکیده در این جستار، سعی بر آن است تا دو رمان بلندیهای بادگیر اثر امیلی جین برونته و خانه ادریسی ها اثر غزاله علیزاده در چارچوب تاریخ گرایی نوین و با استفاده از نظریات میشل فوکو با یکدیگر مقایسه شوند. در این تحقیق، بررسی فاکتورهای متعدد و متفاوت مکیب تاریخ گرایی نوین به مباحث اصلی جنسیت، هویت، زن و مرد (مردانگی و زنانگی)، روابط قدرت، گفتمان رایج، گفتمان فوکویی، نظام، خشونت و زبان محدود شده است. بررسی هر دو رمان رویکرد امیلی برونته و غزاله علیزاده را نسبت به قدرت و جنسیت در آثارمذبور روشن می سازد. همچنین ارتباط بین تعریف و درک تاریخ گرایی سنتی و نوین از هویت و نقش های جنسیتی مشخص می شود. این تحقیق نشان می دهد که چگونه هویت مرد به زن وابسته است و زن و زنانگی چارچوبی برای ارزشیابی و اندازه گیری قدرت مرد در دو رمان می شود. همچنین به عنصر گفتمان رایج و غالب در جوامع معرفی شده در دو رمان، مانند گفتمان مرد سالاری، فمینیستی و کاپیتالیسم پرداخته می شود. صورت ها و دلایل مختلف خشونت در دو رمان نیز بررسی می شوند. در ادامه، تحقیق حاضر روابط قدرت و تغییر نقش در دیالوگ را بخصوص در رمان خانه ادریسی ها مورد مطالعه قرار می دهد. قدرت کلامی و اهمیت زبان به عنوان ویژگی غیر قابل چشمپوشی دو نویسنده مسئله مهم دیگری است که به تفصیل در دو رمان بحث شده است و این واقعیت که چگونه اعضای معمولی سازمان های سرکوبگر در نظام های قدرت مربوطه مورد تعدی قرار می گیرند و فردیت و آزادی آنها به دلیل درگیر شدن در این بازی قدرت به چالش کشیده می شود، به روشنی نشان داده می شود. واژگان کلیدی: تاریخ گرایی نوین،قدرت، گفتمان، گفتمان رایج، جنسیت، هویت، زبان، خشونت، نظام، روابط قدرت، مقاومت.