هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی زوج درمانی به شیوه ی گاتمن بر الگوها و باورهای ارتباطی زوجین متعارض دانشجو بوده است. روش پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه زوجین دانشجوی مراجعه کننده به کلینیک خانواده درمانی دکتر کیمیایی و کلینیک روانشناسی دانشگاه فردوسی مشهد بودند که بصورت فراخوان برای حضور در این پژوهش از آن ها دعوت به عمل آمد . آزمودنی ها شامل زوجینی بودند که یکی یا هردو دانشجو بودند و براساس پرسشنامه تعارضات زناشویی(mcq) ، متعارض تشخیص داده شدند . حجم نمونه اولیه در پژوهش شامل 14 زوج بود که 10 زوج تا پایان پژوهش باقی ماندند. در این مطالعه، زوجین با روش نمونه گیری در دسترس (سهل الوصول) و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند، و در هر گروه 5 زوج قرار گرفتند. در مرحله ی پیش آزمون ،آزمودنی های هردو گروه به پرسشنامه های الگوهای ارتباطی(cpq) و باورهای ارتباطی( rbs) پاسخ گفتند . زوجین گروه آزمایش در طی هشت جلسه و هر جلسه به مدت یک ساعت و نیم تحت درمان زوج درمانی به شیوه ی گاتمن قرار گرفتند در صورتی که گروه کنترل تحت هیچ گونه درمانی قرار نگرفتند.در پایان اجرای طرح،هر دو گروه آزمایش و کنترل پرسشنامه های یاد شده را تکمیل نمودند. داده های جمع آوری شده با تحلیل کوواریانس (ancova) و آزمون t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج نشان داد که روش زوج درمانی گاتمن همه خرده مقیاس های الگوهای ارتباطی را در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل بهبود بخشیده است . در " الگوی ارتباطی سازنده متقابل " در" الگوی ارتباطی کناره گیری – توقع" و" الگوی ارتباطی اجتنابی "001/0p<. همچنین نتایج بیانگر این است که باورهای ارتباطی غیرمنطقی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری کاهش یافته است . در خرده مقیاس های " باور به تخریب کنندگی مخالفت " 01/0=sig در " توقع ذهن خوانی " 03/0=sig و " عدم تغییر پذیری همسر " 008/0=sig اما در دو خرده مقیاس دیگر " باور به کمال گرایی جنسی " و " تفاوت های جنسیتی " با وجود اینکه روش گاتمن باعث کاهش در نمرات این دو خرده مقیاس در گروه آزمایش شده است اما این تفاوت ها معنادار نبوده است . روش زوج درمانی گاتمن در تمامی خرده مقیاس های تعارض زناشویی تغییرات معناداری را در گروه آزمایش ایجاد کرده است .