هدف از انجام این مطالعه، مقایسه شدت استئوآرتریت و درد زانو، دشواریهای حرکتی و کیفیت زندگی مرتبط با استئوآرتریت زانو در دوندگان استقامت رقابتی و غیر رقابتی و افراد غیر ورزشکار 45 تا 60 سال شهر همدان بود. در این مطالعه 39 نفر آزمودنی مرد به صورت هدفمند انتخاب، و به سه گروه مساوی 13 نفره تقسیم شدند. جمع آوری اطلاعات توسط پرسشنامه، مصاحبه و مشاهده بالینی افراد بود. تشخیص بیماری با معاینه فیزیکی توسط متخصص ارتوپد از طریق معیارهای تشخیص بالینی کالج رادیولوژی آمریکا برای استئوآرتریت زانو انجام گرفت. سپس از پرسشنامه جهانی و بومی شده پیامدهای استئوآرتریت و صدمات زانو (koos) به منظور اندازه گیری متغیرهای تحقیق استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه (anova) با ضریب خطای ? ? 0/05 استفاده گردید. بین میانگین شدت استئوآرتریت زانو (0/56=p)، شدت درد زانو (0/69=p)، میزان دشواری در انجام فعالیتهای روزانه (0/79=p)، میزان دشواری در انجام فعالیت های ورزشی- تفریحی (0/40=p) و کیفیت زندگی (0/86=p) در سه گروه آزمودنی تفاوت معنی داری مشاهده نشد. این در حالی است که دوندگان استقامت رقابتی در همه موارد فوق از میانگین بالاتری به ترتیب نسبت به دوندگان استقامت غیر رقابتی و افراد غیر ورزشکار (که نشان دهنده وخیم تر بودن وضعیت در گروه رقابتی نسبت به غیر رقابتی و غیر ورزشکار، و همچنین گروه غیر رقابتی نسبت به گروه غیر ورزشکار است)، برخوردار بودند. بنابراین می توان نتیجه گرفت که دویدن به شکل استقامتی در دو سطح رقابتی (قهرمانی) و غیر رقابتی خطر ابتلا به استئوآرتریت زانو و مشکلات مرتبط با آن را با گذشت زمان افزایش معنی داری نمی دهد. به طوری که دوی استقامت نمی تواند عامل خطری برای فرسایش مفصل زانو به حساب آید.