هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر متغیّر هم وابستگی همسران افراد معتاد بر رضایت مندی زندگی زناشویی آنان است. خانواده های افراد معتاد قدرت برقراری روابط موثّر و کارآمد با یکدیگر را ندارند و همین امر باعث تجدید درگیری و بی ثباتی در روابط زناشویی آنان می شود. بنابراین غنا بخشیدن به روابط عاطفی افراد از این جهت که باعث قطع چرخه ی مصرف و درگیری های روزافزون می گردد، بسیار حائز اهمّیّت است. روش آزمایش شامل افراد معتادی بود که همراه همسر خود به یکی از مراکز ترک اعتیاد و یا مراکز درمانی روان پزشکی مراجعه کرده بودند. روش نمونه گیری این پژوهش به صورت نمونه گیری قضاوتی بود. برای انتخاب نمونه از افراد معتاد و همسران آن ها که مشترکاً به مراکز درمانی ترک اعتیاد مراجعه کرده بودند، خواسته می شد دو پرسش نامه ی پژوهشی را تکمیل نمایند: 1- پرسش نامه ی رضایت زناشویی انریچ 2- شاخص هم وابستگی هولیواک، برای این که مشخّص شود افراد صفت شخصیّتی هم وابستگی دارند یا خیر. تعداد 30 نفر از جمعیّت هم وابسته و 30 نفر از جمعیّت غیر هم وابسته به گونه ای تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه پژوهشی قرار گرفتند. پژوهش از نوع پس رویدادی یا علّی مقایسه ای بود. روش های آماری مورد استفاده در این پژوهش شامل آمار توصیفی و آمار استنباطی بود و از ضریب همبستگی پیرسون و آزمون های آماری چند متغیّری استفاده گردید. نتایج پژوهش نشان داد که میان هم وابستگی و رضایت زناشویی رابطه ای منفی و معنادار (r=-0.53 و p< 0.01) وجود دارد. به این معنی که افزایش میزان هم وابستگی با کاهش رضایت زناشویی همراه است. در نتیجه مقایسه میزان رضایت زناشویی در دو گروه اصلی پژوهش یعنی گروه معتادان دارای همسران هم وابسته و گروه معتادان دارای همسران غیر هم وابسته، متفاوت و معنادار است. نتایج این پژوهش با یافته های پژوهشی نظریّه پرداز شاخص حوزه ی هم وابستگی وایت فیلد (1989) کاملاً مطابقت دارد. به اعتقاد وایت فیلد هم وابستگی بیماری خود گمشده است و افراد هم وابسته موجب تقویّت رفتار نابهنجار همسرانشان می گردند.