تأمین منابع مالی مورد نیاز شهرداری ها، یکی از مباحثی است که در دهه گذشته، فکر مسئولان را شدیداً به خود مشغول ساخته است. وابستگی شدید شهرداری ها به درآمدهای ناشی از ساخت و ساز که جزو درآمدهای ناپایدار به شمار می روند، سبب گردیده که شهرداری های کشور، به دنبال جذب سرمایه های بخش خصوصی در اجرای پروژه های زیرساختی و ارائه خدمات به مردم باشند. شهرداری شیراز نیز چندین سال است که در راستای جذب سرمایه های بخش خصوصی، پروژه هایی را تعریف نموده اما در جذب سرمایه گذار چندان موفق نبوده است. هدف این پژوهش، شناسایی و اولویت بندی عواملی است که سبب ایجاد عدم تمایل در سرمایه گذاران به مشارکت در پروژه های ((مشارکت عمومی- خصوصی)) شهرداری شیراز شده اند. برای شناسایی عوامل، 15 عامل از ادبیات استخراج شد و به عنوان پرسشنامه دور نخست دلفی، به خبرگان که 10 نفر بودند و با روش هدفمند قضاوتی انتخاب شده بودند، داده شد. در پایان دور نخست، علاوه بر حاصل شدن توافق بر روی 13 عامل، خبرگان نیز 13 عامل پیشنهاد کردند که در دور دوم بر روی همه آنها توافق به دست آمد. در هر دور، علاوه بر پرسشنامه، از مصاحبه نیمه ساختار یافته نیز برای آگاهی از تجربیات خبرگان استفاده شد. در پایان اجرای روش دلفی، 26 عامل شناسایی شد که بر اساس آنها پرسشنامه ای تهیه و به 20 نفر از سرمایه گذاران که با روش هدفمند قضاوتی برگزیده شده بودند، داده شد. سپس پاسخ های دریافتی از سرمایه گذاران با روش تحلیل رابطه ای خاکستری اولویت بندی گردید. نتایج نشان داد ((ارزیابی نشدن مدیران شهرداری و سازمانهای وابسته، بر اساس میزان موفقیت در جذب سرمایه گذار))، ((کمبود تجربه، دانش و مهارت های مدیریتی در شهرداری و سازمانهای وابسته))، ((عدم ثبات خط مشی های شهرداری و سازمانهای وابسته به آن در حوزه سرمایه گذاری)) و ((پایین بودن میزان آینده نگری و توجه نکردن به مصالح بلند مدت در بین مدیران شهرداری و سازمانهای وابسته))، مهمترین عواملی بودند که سبب ایجاد عدم تمایل در سرمایه گذاران شده بودند.