درپی تقسیم بین المللی کار و تحولات داخلی پس از جنگ جهانی دوم، جاذبه های شهری افزایش یافته و مهاجرت به آنها شدت گرفت. به دنبال رشد روزافزون مادر شهرها و اعمال محدودیت و موانع توسعه در داخل محدوده ی آنها، فعالیت و جمعیت در خارج از محدوده ی آنها مستقر گردید. این روند باعث رشد و توسعه ی سکونتگاههای اطراف گردیده که حاصل آن شکل گیری پدیده ی جدیدی به نام مجموعه ی شهری بود. با توجه به روند شکل گیری و انسجام کالبدی- فضایی مجموعه های شهری، ارتباط آنها با اموراقتصادی و تولید و نیاز اجتماعی و ضرورت اقتصادی برای ایجاد و استفاده ی مشترک از تأسیسات زیربنایی و خدمات عمومی در آنها، اتخاذ رویکردهای ذهنی و عینی کل نگر، یکپارچه در برنامه ریزی و مدیریت فضایی- کالبدی مجموعه های شهری الزامی می نماید. تفرقهای کالبدی- فضایی و مدیریتی مهمترین خصیصه های حاکم بر مجموعه های شهری به شمار می آیند که مسبب عدم تدوین سیاستها و راهبردها و تهیه ی برنامه ها و طرحهای کل نگر بوده و مشکلات عدیده ای را در ابعاد اقتصادی- اجتماعی و زیست محیطی مجموعه ی شهری موجب می شوند. در این مطالعه هدف، بررسی و ارزیابی نارساییهای کالبدی- فضایی، اقتصادی– اجتماعی و زیست محیطی مجموعه ی شهری تبریز از منظر مدیریت فضا و ارایه ی پیشنهاداتی جهت بهبود و رفع آنها است. روش استفاده در این تحقیق، توصیفی– تحلیلی است. به این منظور ابتدا با استفاده از مطالعات کتابخانه ای، مصاحبه و تکمیل پرسشنامه داده های تحقیق گردآوری شده و با استفاده از مدلهای swot و anp به ارزیابی مجموعه ی شهری تبریز و ارایه ی بهترین تصمیمات جهت کاهش و رفع نارساییها پرداخته شد. در این راستا «ایجاد مدیریت واحد و یکپارچه» بهترین تصمیم جهت کاهش و رفع نارساییها شناخته شد. همچنین از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی برای آزمون فرضیات استفاده شد. نتایج تحقیق بیانگر آن است که رابطه ی مستقیم و معناداری بین مدیریت در وضع موجود و نارساییهای اسکان جمعیت و فعالیت، نارساییهای اقتصادی- اجتماعی و زیست محیطی و همچنین کل نگری و یکپارچگی وجود دارد.