سوء مصرف مواد مخدر از جمله بارزترین آسیب های اجتماعی است که به راحتی می تواند بنیان فرهنگی، اجتماعی یک کشور را سست نموده، پویایی های انسانی آن را به مخاطره بیاندازد. در هم تنیدگی عوامل روانی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی این مشکل را به یکی از پیچیده ترین آسیب های اجتماعی به ویژه برای جوانان مبدل ساخته است.بر این اساس نیاز به اتخاذ رویکردهای مقاوم شـدن در برابر آن وجـود دارد و از آنجاکه پیشگیری مقدم بر درمان است، همواره بکارگیری شیوه های پیشگیری از اولویت خاصی برخوردار بوده است و آنچه در این سالها با آن مواجه بوده ایم، پیاده سازی این برنامه های پیشگیرانه بوده است اما با توجه به اینکه، تاکنون برنامه های پیشگیرانه از موفقیت چندانی برخوردار نبوده اند، جستجوی چرایی ناکارآمدی طرح های مذکور ضروری به نظر می رسد و ما در این پژوهش چنین هدفی را دنبال کرده ایم. پژوهش حاضر با رویکرد کیفی و با استفاده از روش نمونه گیری گلوله برفی و بهره گیری از مصاحبه عمیق، صورت گرفته است. جامعه آماری پژوهش حاضر را جوانان و مسئولان شهر اصفهان تشکیل داده اند. نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن است که به گفته جوانان و مسوولان تیپولوژی دوگانه ای از ضعف ها یا کاستی های طرح ها وجود دارد؛نوع اول ناظر بر انکار محتوایی طرح هاست و نوع دوم ناظر بر انکار صوری طرح ها است.در نوع نخست استراتژی هنجارشکنی لجاجتی از سوی مصاحبه شوندگان اتخاذ می گردد و پی آمدهای آن تجربه گرایی و دوستی گرایی می باشد و در نوع دوم،استراتژی های متعارف شدگی و پذیرش شکست در مواجهه اتخاذ می گردد و پی آمدهای آن عدم تمایل به دسترسی به طرح ها و دسترسی ناچیز به طرح ها می باشد.