مجد الدین همگر شیرازی (607-686 هـ.ق). از شعرای معروف ایران در سده ی هفتم هجری است. او شاعری را در دربار اتابکان فارس آغاز کرد و پس از برافتادن سلغریان، چندی را در خدمت قراختاییان کرمان به مداحی سپری کرد و در آخر به خاندان جوینی در اصفهان پیوست و پس از زوال آنان در تنهایی درگذشت. دیوان چاپی او حاوی 6210 بیت و شامل قصاید، غزلیات، ترکیب بندها، قطعات و رباعیات است. در این پژوهش ویژگیهای شاخص ادبی شعر مجد همگر که به نوعی برای بررسی انتخاب شده و مباحثی مانند صور خیال، صنایع بدیع معنوی، تصویرسازیها و غزلیات دیوان مجد همگر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. به طور کلی می توان شعر مجد همگر را ادامه سبک دوره سلجوقی دانست که در قرن هفتم نیز به حیات خود ادامه داده و جنبه هایی از شعر او مثل غزل و رباعیاتش در تکوین شعر فارسی موثر بوده است. سبک سلجوقی، سبک بینا بین خراسانی و عراقی است که هم در دوره سلجوقیان و هم در دربارهای ملوک الطوایفی پس از فروپاشی سلاجقه، مورد توجه و اهتمام شعرای مدیحه سراست.