در ادبیات فارسی داستان های عاشقانه ی بی شماری وجود دارد که شاعران به این داستان ها تلمیح جسته و با عناصر و اجزای آن ها مضامین و تصاویری بدیع خلق کرده اند. در این زمینه داستان های عاشقانه ی یوسف و زلیخا، لیلی و مجنون و خسرو و شیرین جایگاه ویژه ای دارند. از آن جا که شاعران سبک هندی به مضمون سازی مشهورند با عناصر این داستان ها مضامین و تصاویر بکری را آفریده اند. شاعران مورد مطالعه ی این پژوهش(محتشم کاشانی، عرفی شیرازی، طالب آملی و کلیم کاشانی) از داستان های عاشقانه ی فارسی بیشتر با سه داستان، یوسف و زلیخا، لیلی و مجنون و خسرو و شیرین به مضمون سازی پرداخته اند؛ و با داستان های عاشقانه دیگری چون: محمود و ایاز، شیخ صنعان و دختر ترسا، سلیمان و بلقیس و هاروت و ماروت و زهره در موارد معدودی بهره گرفته اند. این پژوهش به روش کتابخانه ای و اَسنادی انجام گرفته و در شش فصل تدوین شده است، که در آن بازتاب عناصر داستان های عاشقانه در شعر این شاعران بررسی شده است. طالب آملی بیشتر از دیگر شاعران مورد مطالعه، از عناصر این داستان ها در ساخت مضامین خود بهره گرفته است. مضامین و تصاویر ساخته شده با عناصر داستان یوسف و زلیخا دارای بسامد بیشتری است. همچنین در پایان هر بخش جدول بسامدی عناصر، تصاویر و مضامینِ هر داستان، ارائه شده است.