چکیده: خطاها و شرارت های پنهان آدمی ـ که خشونت جزء شرارت های آشکار آن است – می تواند دست -مایه ای ارزشمند برای نقاشی فراهم کند. تجربه جنگ برای هنرمندان بسیارتلخ و ناگوار است و از این رو بداهتاً هنر با رژیم ها یا بلوک های سیاسی بیگانه سر سازش ندارد. از اواخر قرن نوزدهم، درد روحی عمیقی مغرب زمین را رنج می داد؛ اندیشه های سلطه جویانه، فلسفه های پوچ گرایانه، نظریه های ماتریالیستی، انحطاط اخلاقی، نادیده گرفتن احساسات و ارزش ها و حقوق انسانی از جمله عواملی بودند که رعب و وحشت را در میان جوامع غربی دامن می زدند و در این میان، هنرمندان هم از این بحران در امان نبودند. در بیان عام، اکسپرسیونیسم در توصیف کلیه گرایش های هنری بکارگرفته می شود که عواطف یا حالات درونی هنرمند را با بیانی اغراق آمیز و مهیج به نمایش در می آورد و در بیان خاص، اکسپرسیونیسم به دوره ای از هنر مدرن قرن بیستم اطلاق می شود که در چند کشور اروپایی که با معضلات انسانی مواجه بودند و هنرمندان از آن در رنج بودند گشترش یافت. بنابراین، کشتارهای جمعی، جنگ، بمباران، تخریب منابع طبیعی و انسانی، انفجار، بی خانمانی، گرسنگی، بی پناهی، فساد، شکنجه و تنهایی از مضامینی هستند که می توان به عنوان زیباشناسی حاکم بر این سبک مورد بررسی قرار داد. واژگان کلیدی: اکسپرسیونیسم، خشونت، مدرنیته، انقلاب، جنگ.