شهرها به سرعت رو به گسترش اند. به نظر می رسد توسعه بسیارسریع، مرزها را ازبین برده است. شهرهای قدیمی اروپایی بسیار متفاوت بودند با دیوارها وخندق هایشان که نشانه های قدرتمند گذار از حوزه روستایی به شهری بودند. اما کم کم در اثر تغییرات دیوارها ودروازه ها از بین رفتند و به عناصری زائد تبدیل شدند. از قرن نوزده به بعد ورودی های جدید شهری شکل گرفتند. ایستگاه های راه آهن وبه دنبال آن فرودگاه ها، اما نکته اینجاست که این ورودی ها کمتر به عنوان ورودی تعریف می شوند و اغلب تنها محل گذرندو در واقع نوعی نا مکان هستند. این پژوهش با هدف تعریف گونه ای از این فضا ها یعنی فرودگاه به عنوان مکان شکل گرفته است وبه دنبال حل این مسئله که آیا فرودگاه ها به عنوان ورودی شهر قابلیت معرفی شهر به مخاطب خود را دارند، می خواهد به فرودگاه هویت محلی ببخشد که با استفاده از روش تحلیلی _توصیفی وبا تکیه بر مطالعات ادراک (تصاویر ذهنی مخاطبین فضا) به این هدف نائل شده است. دیگر هدفی که این پژوهش درپی آن بوده، ارتباط فرودگاه با استخوان بندی شهر است تا بدین طریق نیزمهر هویت مندی را بر مکان حک نماید. آنچه در این مطالعات به آن دست یافته ایم، ویژگی هایی برای تعریف ورودی فرودگاه به شهراست، ویژگی هایی همچون ارتباط با ساختارطبیعی ومصنوع شهر، داشتن عنصری نمادین، اجتماع پذیر بودن جهت ارتباط با مخاطب وایجاد ویژگی های هویتی خاص شهری که قصد ورود به آن را داشتیم. در انتها شهر مشهد به صورت خاص مورد بررسی قرار گرفت وتصاویر ذهنی مردم با سایر مطالعات انطباق داده شد. براساس یافته های تحقیق که همان ویژگی ها برای تعریف ورودی، آنچه که در بدو ورود در ذهن مردم می ماند، آنچه که مردم از شهری که به آن واردشده اند انتظار داشتند ومطالعات انجام شده، راهکارهایی که بر ویژگی های خاص ورودی تاکید داشتند برای مسیر ورود به مشهد از جانب فرودگاه تعریف شدند.