سازمان مجاهدین خلق‏ یکی از سازمان های چریکی- سیاسی دوران پهلوی بود که با رویکردی مذهبی و قرائتی متفاوت از اسلام رایج و سنتی‏، به مبارزه با رژیم پرداخت. آنان با طرد هرگونه مبارزه ی مسالمت آمیز‏ با اتخاذ مشی مسلحانه‏ راهی دیگر برگزیدند. اما در پی ضربه ی سال 50 کادر رهبری بر آن شد تا به تحلیل شکست سازمان بپردازد. در این راستا بخشی از آنان‏ مذهب را عامل شکست دانسته و مارکسیسم را به عنوان ایدئولوژی رسمی سازمان پذیرفتند و این اقدام سازمان را به دو بخش مارکسیستی و مذهبی تبدیل کرد. حال در پاسخ به پرسش اصلی پژوهش که گروه‏ های مذهبی سازمان چه واکنش و عملکردی از خود نشان دادند و در قبال انقلاب اسلامی چه مواضعی اتخاذ کردند‏، باید گفت‏، بخش مذهبی در زندان‏، خارج از زندان و بخش خارج از کشور با چند رویکرد متفاوت به صورت گروهی و یا منفرد به بازسازی و بازنگری مبانی نظری سازمان پرداخت ‏و ضمن مخالفت با بخش مارکسیستی‏، به شیوه ی مسلحانه وفادار ماند. ‏بخش مذهبی خارج از زندان و خارج از کشور: گروه منصورون‏، فریاد خلق‏، مهدویون‏، دانشجویان مسلمان خارج از کشور و افراد منفرد‏ رهبری امام را پذیرفته و به انقلاب پیوستند. نیروهای مذهبی داخل زندان مانند: گروه میثمی و امت واحده‏ به مخالفت با بخش مارکسیستی و بازبینی مبانی نظری سازمان پرداختند. اما بزرگترین جناح مذهبی‏ در قالب گروه مسعود رجوی در زندان‏ خود را سازمان اصلی مجاهدین نامید و با اطلاع دقیق از نادرستی ایدئولوژی سازمان‏ برای حفظ قدرت سازمانی به کار تشکیلاتی پرداخت. پس از انقلاب این گروه‏‏ به دلیل روحیه ی پیشتازانگاری و ناتوانی در کسب قدرت سیاسی‏ با نظام جدید سرناسازگاری گذاشت و به مبارزه ی مسلحانه پرداخت.