ایالت قندهار در دوران صفویه(1135- 907 ه . ق) از ایالات مهم ،استراتژیک و تاثیر گذار در روابط حکومت صفویه با گورکانیان هند( 1275-926ق) و ازبکان ( 1120 - 906 ) بود . حساس بودن این ایالت در مرزهای شرقی باعث ایجاد تنش ها و درگیری ها بین حکومت صفویه با حکومت های گورکانی و ازبکان می شد . در دوران اول حکومت صفویه، این مناطق در حوزه جغرافیای سیاسی ایران بود برای ثبات و برقراری امنیت ،آرامش در این مناطق تلاش می کرد . این روند در نیمه دوم حکومت صفویه باعث گسترش تنش ها و درگیرها در این مناطق شد و نهایتاَ قندهار به تصرف ایران در آمد . با وجود تنوع قومی و مذهبی ، شاها نی چون عباس اول( 996 ه .ق) ، صفی (1038 ه .ق) و شاه عباس دوم ( 1052 ه .ق ) رفتاری ملایم تر و تساهل آمیز تر با مردم این مناطق داشتند طوری که این مناطق حضور وحاکمیت ایران را نسب به حکومتهای دیگر بیشتر قبول داشتند. در اواخر دوره صفویه ، دوران شاه سلیمان( 1082ه .ق )، شاه سلطان حسین ( 1100 ه.ق ) با گسترش ضعف سیاسی و اداری و بی توجهی به اقوام مناطق شرقی از جمله قندهار و با انتخاب حاکمانی که به تنوع قومی و مذهبی و خواست سیاسی آنان توجه نمی کردند به مرور زمینه های نارضایتی و نهایتاَ شورش بر علیه حکومت صفویه تبدیل به مشکل بزرگ و غیر قابل جبران برای دربار صفوی شد . در این پژوهش جایگاه قندهار در نگرش فرمانروایی صفوی- دوره دوم (1135-996ه .ق)- و سیر تحول موقعیت آن در گستره قلمرو صفویان بررسی می شود. کلید واژه ها: قندهار. صفویه . شاه عباس اول .شاه سلطان حسین . گورکانیان هند. ازبکان