زنجیره تامین به عنوان یک فلسفه تولیدی و برنامه ریزی در دو دهه اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است. یکی از ابعاد حایز اهمیت در زنجیره تامین هماهنگی بین اعضا زنجیره به منظور دستیابی اعضا به سود بیشتر است. هماهنگی زنجیره تامین وقتی بهبود پیدا می کند که تصمیماتی که هر یک از اعضا در هر سطح اتخاذ می کند در راستا و هماهنگ با سود کل زنجیره باشد. ولی از آنجایی که هر یک از اعضا دارای تابع سود خاص خود هستند که در بعضی مواقع با سود سایر اعضا و کل زنجیره در تضاد است، اتخاذ تصمیماتی که سود کل زنجیره تامین را بهینه نماید، با دشواری مواجه است. یکی از اهرم هایی که در هماهنگی اعضا زنجیره اثر بسزایی دارد، قراردادهایی است که اعضا با یکدیگر امضا می کنند. اعضای زنجیره در مورد پارامترهایی مانند مقدار کالا، زمان تحویل و قیمت را در قرارداد با یکدیگر به توافق می رسند. هدف از انعقاد قرارداد این است که این پارامتر ها به نحوی تعیین شوند که باعث افزایش هماهنگی، سود تک تک اعضا و سود کل زنجیره گردد. در این پایان نامه دو موضوع اصلی مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. اول آنکه به بررسی و ارایه راهکاری به منظور ایجاد هماهنگی بر اساس قرارداد می پردازیم به طوری که مقادیر سفارش کالا به نحوی تعیین گردند که سود عایدی اعضا تا حد امکان متناسب با نسبت های از پیش مشخص شده ای باشد. همچنین کارایی این روش نسبت به روش های سنتی بررسی شده است. دوم آنکه به بررسی عدم قطعیت در تقاضا به عنوان آنچه در واقعیت همواره رخ می دهد پرداخته خواهد شد. به این منظور علاوه روش پیشنهادی و روش های سنتی با رویکرد برنامه ریزی تصادفی سناریو محور مورد بررسی قرار گرفتند.