بخشهایی از حقوق بین الملل از جمله حقوق محیط زیست و حقوق بشر از آن دست مقوله هایی هستند که نیاز به پیشگیری و در صورت نقض شدن، نیاز فوری به پیگیری دارند. برای مثال رعلیت کنوانسیون وین و پروتکل مونترال در خصوص موادی که لایه ازن را فرسایش می دهند، تنها با پیشگیری معنا می یابد وگرنه در خصوص نقض ، راهی برای جبران زیان عظیم وارد شده باقی نمی ماند چون نه اعاده وضع به حالت اولیه ممکن است و نه راهی برای جبران خسارت وجود دارد. از این رو رواخی را نظامی در این دسته از حقوق پدیدار شده اند که بر خلاف نظام سنتی حل و فصل اختلاف که پس از بروز و پیدایش اختلاف شروع به کار می کنند. بر پیشگیری و بازدارندگی از اختلاف تمرکز دارند. بعنوان مثال می توان از جمله ترتیباتی نام برد که مهم از عملکرد سازمان بین المللی کار است و شامل اقسام شیوه های گزارش دهی، نظارت و ... است. فوریت و جبران ناپذیر بودن این دسته از قوانین ما را بر آن داشت تا بر مساله مذکور که در ادبیات حقوقی ما هیچگونه کار تحقیقی در مورد آن صورت نگرفته تامل کنیم و در حد بضاعت به بررسی نظام بازدارنده از اختلاف در محیط زیست بین الملل بپردازیم.