در قوانین کنونی ایران محدودیت های بسیار در خصوص حقوق زنان بعد از ازدواج وجود دارد لذا این قوانین در بسیاری موارد نمی توانند پاسخگوی نیازها و باورهای بسیاری از افراد و همچنین ساختار کار کرد تغییر یافته خانواده باشد به همین دلیل تاهنگامی که قوانین مربوط به تنظیم روابط خانوادگی اصلاح نشده و کاستی های آنا از میان نرفته است برای بهبود وضعیت حقوقی بانوان در چارچوب خانواده باید دنبال راهکارهای دیگری بود. یکی از مهمترین این راهکارها استفاده از شرط در حین عقد ازدواج است. این عبارت بدین معاست که زن و شوهر می توانند مسایل مورد توافق خود راکه قانون در خصوص آن ساکت است یا نظر قانون در این خصوص مورد پذیرش آنان نیست ولی مطابق خود قانون امکان توافق خلاف آن وجود دارد را در سند ازدواج قید کنند به دلیل آنکه سند ازدواج سند رسمی محسوب می شود و قید کردن این شرط ها در سند ازدواج ایجاد مسیولیت می کند و زن و شوهر مکلفند که آنها را رعایت کنند این شرط ها می توانند تا حد زیادی آزادی اراده زن و شوهر را در تاسیس نهاد بنیادین خانواده تضمین کنند و به کاهش اختیار مردان در امر طلاق های ظالمانه و ناجوانمردانه و غیر موجه رابگیرند و به بهانه ای زن در معرض طلاق قرار نگیرد و راه تحلی موثر در جهت احقاق حقوق زنان بعد از ازدواج باشد. هر چند در سندهای کنونی ازدواج شماری از این شروط با عنوان شروط ضمن عقد آمده است لیکن در برخی موارد این شروط کافی نبوده و لازم است شروط دیگری نیز از جمله شرط اشتغال زوجه شرط تحصیل زوجه شرط اسکان به نفع زوجه و به موارد قید شده در سند ازدواج افزوده شود تا در پرتو تحقیق یافتن این شروط به برخی از این تبعیض ها و نابرابر ی های قانونی علیه زنان در امر ازدوواج خاتمه داده شود.