اضطراب یک علامت هشدار دهنده است که موجود را برای مقابله با تهدید آماده می سازد. مهمترین بخشی از مغز که در این فرایند درگیر می باشد سیستم لیمبیک بوده که از سه بخش مهم هیپوکامپ آمیگدال و سپتوم تشکیل شده است. از طرفی مقادیر بالای هیستامین در هیپوکامپ یافت شده است و سیستم هیستامینرژیک مرکزی در فرایندهای رفتاری شامل رفتاهاری شبه اضطرابی در انسان و جانوران دخالت دارد. سیسستم سیتوهیپوکامپ نیز تاثیر مهمی در تنظیم و مهار اضطراب اعمال می کند. در این مطالعه اثرات تزریق هیستامین به هیپوکامپ پشتی و تزریق مواد گابانرزژیک به سپتوم میانی بر رفتارهای شبه اضطرابی در رت ها با استفاده از تست اضطراب elevated plus maze مورد بررسی قرار گرفت. تزریق درون هییپوکامپی هیستامین باعث افزایش زمان ورود و دفعات ورود حیوان به بازوی باز گردید ولی فعالیت حرکتی را افزایش نداد. تزریق موسیمول آگونیست گیرنده gabaa در سپتوم میانی ( 10nng/rat باعث افزایش زمان ورود و دفعات ورود حیوان به بازوی باز گردید ولی فعالیت حرکتی را افزایش نداد. تزریق درون سپتومی موسیمول در دوزهای ( 2.5and 5 ng/rat هیچ اثری بر اضطراب نداشت. از طرفی دیگر تزریق درون سپتومی بکلوفن آگونست gabab در سپتوم میانی ( 1ng/rat باعث کاهش زمان ورود و دفعات ورود به بازوی باز گردید ولی تغییری در فعالیت حرکتی نداد. تزریق دورن سپتومی بکلوفن در دوزهای ( 0/1 and 0/5 ng/rat بر اضطراب تاثیر گذار نبود. تزریق همزمان دوزهای بی اثر هیستامین ( 1ug/rat به هیپوکامپ پشتی و موسیمول 2.5 ng/rat به سپتوم میانی باعث افزایش زمان ورود و دفعات ورود حیوان به بازوی باز گردید. مقادیر ( 0/1,0/5 and 1 ng/rat به سپتوم میانی باعث افزایش زمان ورود و دفتعات به بازوی باز گردید. از این آزمایشات می توان نتیجه گرفت که اثرات اضطراب زدانی هیستامین در هیپوکامپ پشتی از طریق سیستم گابانرژیک سپتوم میانی و ساطت می گردد و همچنین هر دو گیرنده های gabaa,gabab در تنظیم رفتارهای شبه اضطرابی دخیلند.