رساله حاضر در راستای گرایش منتقدانه ادبی نوظهور در پژوهش های صورت گرفته برآثار جیمزجویس نگارش گردیده است که در نتیجه می توان از آن بعنوان حوانشی پسا مستعمارگرای یاد کرد. این تحقیق با در نظر گرفتن مناقشه ای که بر سر رویکرد متعصبانه جویس به شخصیتهای زن داستانهایش وجود دارد می کوشد تا پاسخی مستند و موجه برای حل این مساله بحث انگیز ارایه دهد. از اینرو از دیدگاه فمینیست پسا استمارگرای و با استفاده از نظرات وتئوریهای اسپیواک این تحقیق به ترتیب به موضوعات ذیل می پردازد: 1-دلایل سکوت دسته جمعی و عدم امکان ابراز خود در میان دوبلینی ها با در نظر گرفتن وجود وابسته سازی زیانی در جامعه استعماری ایرلند. 2- بررسی میزان سهمی که شخصیتهای مرد دوبلینی ها در مخمصه خویش و همتایان مونث خود ایفاء می کنند. 3- بررسی شخصیتهای دویلینه ها با هدف پرده برداری از داستانهای ناگفته و شنیدن صدای سرکوب شده آنان. این بررسی قیاسی میان شخصیت های زن و مرد در داستانهای دوبلینی هااهمیت شیوه و نوع روایت منحصر به فرد جویس حتی در کارهای آغازینش را آشکار می کند. جویس در حقیقت در ورایت دوبلینی ها تحولی انقلابی در شیوه داستان سرایی ایجاد کرده است چرا که شیوه روایت وی امکان شنیدن صدای سرکوب شده ساب الترن آنهم در جامعه استعماری ایرلند را فراهم می سازد.