در این پروژه غشاهای صفحه ای بر پایه پلی اتر سولفون به همراه افزودنی های آلی و غیرآلی ساخته شدند و مورد شناسایی و ارزیابی عملکردی قرار گرفتند. پلیمرهای سولفونی از خواص ویژه ای از جمله زیست سازگاری مناسب محدو بودن اثرات جانبی در بدن استحکام و پایداری حرارتی بالا و مقاومت شیمیایی مناسب برخوردار هستند. با توجه ماهیت آبگریزی نسبی پلی اتر سولفون برای تغییر کارایی و ساختار غشاهای ساخته شده از این پلیمر روش های مختلفی مانند روش های شیمیایی تشعشعی و استفاده از افزودنی های مختلف وجود دارد. در این پروژه به منظور ایجاد تغییر در ساختار و در نتیجه کارایی غشاهای ساخته شده از پلی اتر سولفون افزودنی های آلی و غیرآلی پلی وینیل پیرولیدون پلی اتیلن گیلیکول و اروزیل با ترکیب درصهای مختلف به درصد ثابتی از پلی اتر سولفون اضافه شد. اثر این افزودنی ها بر یکی از مهم ترین پارامترهای شکل دهی محلول پلیمری یعنی ویسکوزیته محلول مورد بررسی قرار گرفت. همچنین مورفولوژی و ساختار غشا توسط تصاویر sem و afm مورد بررسی قرار گرفت. به علاوه زبری سطح غشا آبدوستی و آبگریزی غشا نیز مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت. همچننی اثر افزودنی های نام برده بر زیست سازگاری و خون سازگاری غشا به وسیله و تست تعیین سمیت یاخته ای و میزان چسبندگی پلاکت مورد بررسی قرار گرفت. با محاسبه توزیع سایز حفره ها با توجه به تصاویر میکروسکوپ انرژی اتمی توزیع باریک سایز حفره ها حاصل شد. افزودنی پارامتری موثر بر ساختار و کارایی غشا می باشد به نحوی که در غشاهای حاوی پلی وینیل پیرولیدون و پلی اتیلن گلیکول روندی افزایشی و سپس کاهشی در شار عبوری آب خالص و سایر محلول های مورد استفاده در آزمون کارایی به عنوان خوراک مشاهده و یک روند معکوس برای جداسازی ذرات در آنها دیده شد که تایید کننده نتایج بدست آمده برای مورفولوژی و ساختار این غشاها می باشند. در غشاهای حاوی اروزیل نیز با افزایش درصد اروزیل شار عبوری افزایش و میزان جداسازی کاهش یافت. در بررسی زیست سازگاری غشاها با استفاده از آزمون تعیین سمیت یاخته ای عدم سمیت همه غشاها و افزودنی های استفاده شده اثبات شد بدین معنی که غشاهای ساخته شده و افزودنی های به کار رفته هیچ گونه سمیتی در محیط کشت ایجاد نمی نمایند و به علاوه می توانند بستری برای کشت سلول ها نیز باشند. آزمون چسبندگی پلاکت به عنوان معیاری مهم از خون سازگاری مواد پلیمری نیز بر روی این غشاها مشخصی از چسبندگی پلاکت با تغییر ساختار و مورفولوژی سطح را نشان داد.