در میان روشهای پیوندزنی منسوجات بی بافت روش پیوند زنی حرارتی از اهمیت قابل ملاحظه ای برخوردار است زیرا در این روش تنوع پذیری محصولات بسیار زیاد است فرایند دوستدار محیط زیست می باشد. در مقایسه با روشهای دیگر پیوندزنی میزان مصرف انرژی کمتر ولی سرعت تولید و راندمان بالاتر است. بطور کلی از الیاف ترموپلاستیک در پیوندزنی حرارتی استفاده می شود که در این بین الیاف پلی پروپیلن بدلیل مزایایی که دارند بیشترین مصرف را به خود اختصاص داده اند که از مزیتهای این الیاف در مقایسه با الیاف دیگر می توان به جرم مخصوص کم دمای انتقال شیشه ای و نقطه ذوب پایین پایداری در مقابل مواد شیمیایی و غیره اشاره کرد در سالهای اخیر استفاده از الیاف دو جزیی در پیوند زنی حرارتی روند رو به رشدی داشته است در این تحقیق خواص پیوندزنی حرارتی الیاف مخلوط پلی پروپیلن و پلی اتیلن بررسی شده است. برای بررسی اثر پلی اتیلن در پیوند زنی از دو نوع پلی اتیلن جهت مخلوط کردن با پلی پروپیلن و تهیه الیاف مخلوط استفاده شد. یکی پلی اتیلن سبک خطی و دیگری پلی اتیلن سنگین درصدهای مختلفی از پلی اتیلن به پلی پروپیلن افزوده شد. در نمونه های خالص مشاهده شد که با افزایش درصد پلی اتیلن بدلیل جدایی فازی و امتزاج ناپذیر بودن این دو پلیمر، استحکام کاهش یافته و همچنین بدلیل ایجاد حفره در ساختار، الیاف تا یک حدی کشش را تحمل کرده و سپس پاره می شوند که سبب کاهش ازدیاد طول الیاف می شود با افزایش درصد پلی اتیلن سنگین ضریب شکست مضاعف الیاف کاهش یافت که نشان دهنده کاهش آرایش یافتگی است که این امر سبب می شود الیاف راحت تر تحت اعمال حرارت ذوب شوند و پیوندزنی بهبود یابد که در نمونه شامل 7 درصد پلی اتیلن سنگین که از آرایش یافتگی کمتری برخوردار بوده، این امر محسوس تر است بطور کلی با افزایش دمای پیوند زنی استحکام پیوند بدلیل تحرک زنجیرهای پلیمری افزایش می یابد ولی استحکام الیاف بدلیل تخریب حرارتی پلیمر کاهش می یابد. همچنین در ترکیب درصدهای بالاتر پلی اتیلن سنگین استحکام پیوندها بهبود پیدا کرد پلی اتیلن در ساختار پلی پروپیلن عیوبی به وجود می آورد که این نقص در ساختار الیاف مخلوط باعث می شود که زنجیرهای پلیمری راحت تر و بهتر درهم فرورفته و در پی آن قابلیت پیوند زنی نیز افزایش می یابد.