یکی از روشهای افزایش مقاومت سایشی بتن استفاده از بتنهای پلیمری سیمان پرتلندی است. کاوش در ادبیات مرتبط با سایش در سازه های هیدرولیکی بتنی حاکی از آن می باشد که چگونگی تاثیر گذاری اثرات محیطی از جمله تابش نور خورشیدی سیکل های تروخشک و تعییرات دما بر روی این تن های پلیمری تاکنون چندان مورد توجه قرار نگرفته است. از طرفی گزارش های فراوانی پیرامون کاهش چشم گیر نیمه عمر بسیاری از انواع پلیمرهای متداول برای اصلاح پارامترهای رفتاری بن سیمان پرتلندی در اثر تابش های خورشیدی در گرایش مهندسی شیمی پلیمر وجود دارد. بهمین جهت ضرورت دارد در مرحله مطلاعات و طراحی مهندسین آگاهی کاملی از چنین ناهنجاری های رفتاری احتمالی داشته باشد. برای اگاهی از چگونگی تاثیر گذاری اثرات محیطی بر روی رفتار سایشی این نوع بتن ها که عموما به عنوان روکش و یا وصله در روی بتن زیر اب ها در سازهای هیدرولیکی استفاده می شود مقرر گردید که در قالب این پژوهش اعمال اثرات محیطی قرار گرفته اند در فواصل زمانی مشخصی مورد بررسی قرار گیرد در این آزمایشات از لاتکس پلیمری استایرن بوتادین در صه درصد 10و 15 و 20 برای ساخت نمونه ها استفاده شد و نمونه ها درسه دوره 30?15 و 45 روز مورد اعمال شرایط محیطی تابش افتاب و سیکل تروخشک روزانه بطور مجزا قرار گرفتند. یافته های آزمایشگاهی حاکی از آن می باشد که-در طول دوره 45 روز با افزایش زمان مقاومت سایشی نمونه های تحت تابش آفتاب افزایش داشته اند –طی همن دوره درنمونه های تحت سیکل های تروخشک روزانه کاهش مقاومت سایشی مشاهده شد.-در هر دو حالت با افزایش درصد پلیمر چنان روندهای افزایشی یا کاهشی شدیدتر می شود. در پایان با توجه به آزمایشات و با توجه به روند مشاهده شده اینگونه برداشت می شو د که نمونه های ساخته شده از بتن پلیمری سیمان پرتلندی در دراز مدت و تحت شرایط سیکل های تروخشک کاهش چشمگیری را در مقاومت سایشی نشان می دهند و روند افزایش مشاهده شده در مقاومت سایشی آنه در حالت تابش افتاب متوقف خواهد شد. براساس این یافته پیشنهاد می شود که بررسی های دراز مدت (احتمالا در دوره های زمانی طولانی تر از یک سال مشاهده ) روی این نوع بتن ها برای ارایه نظر قابل اعتماد تر در مورد رفتار آنها ضروری می باشد.