در طی سالیان گذشته، روشهای متفاوتی جهت کنترل خون ریزی های شدید که در نتیجه تصادف و یا اعمال جراحی ایجاد شده و مشکلات فراوانی را برای بیماران بوجود می آورند. بکار رفته اند. در این میان، مواد هموستات موضعی که در اشکال مختلف موجود بوده و بواسطه مکانیسم های متفاوتی منجر به بندآوردن خون در کوتاهترین زمان ممکن می شوند. از اهمیت بالایی در میان جراحان بر خوردار هستند. در این تحقیق، هیدروژل های دکستران در حالت توده ای و ذره ای (میکروسفر) با قابلیت جذب آب بالا و با هدف کاربرد به عنوان عامل هموستات موضعی از طریق آب گیری از خون وتسریع فرآیند انعقاد خون، از طریق شبکه ای کردن شیمیایی این بیوپلیمر بوسیله اپی کلروهیدرین، تهیه شده و اثر پارامترهای مختلفی نظیر مقدار مولی ماده شبکه ای کننده، مقدار کاتالسیت و نسبت مولی آن به ماده شبکه ای کننده، غلظت محلول پلیمری وزن مولکولی پلیمر، دما و زمان واکنش شیمیایی شبکه ای شدن بر خواص هیدروژل های دکستران در حالت توده ای و تأثیر پارامترهای نظیر نوع و مقدار عامل فعال سطحی، نسبت فاز داخلی به خارجی در تهیه امولسیون، الگو و سرعت همزدن تکنیک خشک کردن ذرات بر مورفولوژی و اندازه ذرات میکروسفرهای هیدروژلی دکستران مورد بررسی قرار گرفتند. در نهایت مشخص گردید که نسبت پایین اپی کلروهیدرین به کاتالیست باعث بهبود خواص فیزیکی و مکانیکی هیدروژل ها شده و تغییر دما از 40 تا 60 درجه سانتیگراد (در مدت زمان 24 ساعت) و تغییر زمان از 9 تا 15 ساعت در دمای 40 درجه سانتیگراد تأثیری بر خواص فیزیکی هیدروژل های مذکور ندارد. علاوه بر این، افزایش مقدار عامل فعال سطحی، ایجاد جریان لامینار در داخل امولسیون و کاهش نسبت حجمی فاز داخلی به خارجی باعث کاهش اندازه ذرات میکروسفرهای دکستران شده و افزایش دور همزن از یک حد بحرانی باعث تشکیل ژل در داخل راکتور می شود در نهایت میکروسفرهای هیدروژلی حاصل دارای قابلیت جذب آب تا میزان 11 برابر وزن شان در حالت خشک بوده و امکان استفاده به عنوان عامل هموستات موضعی را دارا می باشند