چکیده هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیریکدورهتمرینورزشیمنتخببربرخیعواملآمادگیجسمانیدردخترانکمتوانذهنی بود. مواد و روش های اندازه گیری: بدین منظور تعداد 22 نفر از حرفه آموزان مرکز توانبخشی مهر پویای سبزوار(با میانگین سنی30/3± 61/21 سال، قد 8/8± 63/154 سانتی متر، وزن 47/12± 89/55 کیلوگرم، شاخص توده بدنی 48/5± 41/23 کیلوگرم بر متر مربع)به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت کاملا تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. قبل از انجام پروتکل تمرینی شاخص های حداکثر اکسیژن مصرفی، ترکیب بدنی و قدرت عضلانی عمومی اندازه گیری شد. سپس آزمودنی های گروه تجربی تمرین ترکیبی شامل تمرین قدرتی و هوازی را به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و به مدت دو ساعت در هر جلسه، با شدت 65-85 درصد ضربان قلب بیشینه انجام دادند. در انتهای برنامه تمرینی نیز به طور مجدد اندازه گیری ها صورت گرفت. یافته ها:برایبررسیاثرتمرینبرشاخصهایفیزیکیوفیزیولوژیکیآزمودنیهاازآزمون-هایtمستقلوهمبستهبرتفاوتنمراتاستفادهشد.تجزیه و تحلیل آماری در رابطه با متغیر های وزن (63/0p= و 48/0t=)، شاخص توده بدنی (19/0p= و 35/1t=)، توده بدون چربی (81/0p= و 23/0t= -)، توده چربی (37/0p= و 91/0t=) و حداکثر اکسیژن مصرفی در تست پله مک آردل (1/0p= و 7/1t=) و تست شاتل ران (26/0p= و 14/1t= -) نشان داد که بین دو گروه کنترل و تجربی تفاوت معناداری وجود ندارد. در حالی که تمرین ورزشی منتخب تنها بر متغیر قدرت عمومی بدن (001/0p= و 56/4t= -) تاثیر معناداری را نشان داد. نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که هشت هفته تمرین ترکیبی هوازی و قدرتی تاثیر معناداری بر متغیر های حداکثر اکسیژن مصرفی و ترکیب بدنی نداشت ولی باعث افزایش معناداری در قدرت عضلانی عمومی بدن شد. واژگان کلیدی: تمرین ترکیبی، کم توان ذهنی، استقامت قلبی- تنفسی