جهان با ورود به عرصه رسانه ها و شکل گیری جامعه اطلاعاتی، دوران جدیدی را آغاز کرده است و کاربرد رسانه ها در عرصه ارتباطات در همه ابعاد زندگی اجتماعی و فرهنگی جوامع، انکارناپذیر است. این ارتباطات جدید سبب تسهیل و تسریع تماس میان فرهنگ ها شده که بر اساس این وضعیت جدید امکان تداخل، تهاجم، گفتگو و تنازع فرهنگ ها و تمدن ها روزافزون تر شده است. این مسأله هم یک فرصت است و هم یک تهدید. هم برای استفاده از این فرصت و هم برای مقابله به تهدیدهایی که در جریان نوین ارتباطات پیش آمده و در حوزه دین نیز تاثیر بسیاری گذلشته است، تاکید بر هویت ناب فرهنگ دینی، ضرورت مضاعفی پیدا می کند. ما در موقعیتی قرار داریم که در طول تاریخ ایران بی نظیر است و رسانه های مدرن و رسانه های سنتی به ویژه در حوزه دینی، نوعی همگرایی را تجربه می کنند و دارای مشروعیت لازم هستند. ارایه دیدگاههای نظری در حوزه رسانه و دین نیز با تاکید بر این هم گرایی و مشروعیت صورت می گیرد و می تواند فرصت مناسبی را برای تعاملات دینی افراد جامعه با همدیگر و تعامل اجتماع آنان را با جوامع دیگر فراهم می آورد. در زمانی که برنامه های تولیدی مذهبی تلویزیون دچار نوعی رخوت محتوایی وساختاری است و از نوآوری دور شده و از یک اصول تکراری و کهنه استفاده می کنند این تحقیق قصد دارد تا به تناسب فرم و محتوا برای انواع برنامه های مذهبی و نمایشی براساس اصول زیبایی شناسی متقن و معتبر در تلویزیون برسد تا هر برنامه سازی بتواند محتوای مذهبی را در ظرف متناسب خود قرار داده و برنامه ای تأثیرگذار بسازد. برنامه سازان باید بدانند که فرم و محتوا رابطه مستقیم دارند و نیز باید بدانند فرایند ارایه محتوا در قالب یک اثر مذهبی مخصوصا اثر نمایشی چگونه باید ظهور یابد تا تأثیرگذاری بیشتری داشته باشد. یعنی چه محتوایی در چه قالبی می تواند قرار گیرد و در چه قالبی نمی تواند و برای تولید برنامه نمایشی مذهبی چه راهکاری در دسترس است. پژوهش پیش رو با بررسی نوع ارتباط رسانه ها و دین در ایران،استفاده از نظریات کارشناسان حوزه دین ورسانه و مشاهده چند اثر نمایشی مذهبی و جمع آوری و دسته بندی اطلاعات به دست آمده، درباره سیاست گذاری در حوزه رسانه های دینی سخن می گوید و در همین راستا، اصولی را برمی شمارد. واژگان کلیدی: برنامه نمایشی، ساختار، ساختار نمایشی، فرم، محتوا