گسترش مفاهیم مربوط به مقوله امنیت درحوزه مطالعات روابط بینالملل و نیز ایجاد بسترهای همگرایی در زمینه مبارزه باتهدیدات امنیتی ازجمله؛ تروریسم، خطرسلاح هستهای، مناقشات مرزی و ... سبب شده تاهمکاریهای منطقه ای وبین المللی، حول محورهای مشترک سیاسی و اقتصادی، تقویت شود. به طوریکه طرحهای مشترکی نظیر خط «لوله صلح» ، که از آن به عنوان یکی از موثرترین طرحهای اقتصادی دردهه های معاصریاد میشود، به فرصتی برای تعدیل تنشهای امنیتی وسیاسی درمنطقه شبه قاره هند مبدل شود. چراکه براساس آن منافع سه کشورمهم ایران، بادراختیارداشتن ظرفیت اثبات شده 812 تریلیون فوت مکعبی ذخایر گاز طبیعی در جهان، هند به عنوان قدرت نوظهور اقتصادی درجهان و پاکستان به عنوان یکی ازقدرتهای هسته ای وکشورهای موثر در تحولات منطقه شبه قاره هند و آسیای میانه، به رغم تنازعات سیاسی وچالشهای تاریخی درحوزه مسائل امنیتی به یکدیگرگره خورده است. لذا در رویکردی رئالیستی وواقعگرایانه به سیاست خارجی هرسه کشورمیتوان مدعی شد که اجرایی شدن خط لوله صلح، که از آغازمذاکرات مربوط به آن بیش ازیک دهه میگذرد، میتواند باعث افزایش همگرایی سیاسی- امنیتی درمنطقه وتوسعه مبارزه باتروریسم قومی ومذهبی درسطح سه کشور شود. آنچه که به لحاظ توصیفی وتحلیلی دراین تحقیق مورد توجه وبررسی قرارگرفته؛ ابعاد وعوارض مربوط به اجرایی شدن این طرح در ارتقای سطح همگرایی سیاسی- امنیتی میان سه کشورایران، هند و پاکستان است که درقالب موضوعاتی نظیرمبارزه باتروریسم وافراطگرایی مذهبی وقومی، کاهش سطح منازعات مرزی درمنطقه کشمیر وبه تبع آن مهار بحران هسته ای درمنطقه شبه قاره، توسعه اقتصادی کشورهای منطقه وتقویت دکترین همکاریهای متقابل اقتصادی وتقویت مکانیزم های مسالمت آمیز درحل وفصل بحرانهای سیاسی از جمله مسئله پرونده هسته ای جمهوری اسلامی ایران مورد بحث وبررسی قرارگرفته است.