تأثیر عوامل فرهنگی و اجتماعی در شهرسازی و برنامه ریزی شهری آن چنان گسترده بوده است که بررسی هیچ یک از عناصر مختلفه شهری بدون آن امکانپذیر نبوده و نیست. با نگاهی به تاریخ برنامه ریزی شهری، شاهد تغییر در رویکرد برنامه ریزان شهری و ارتقاء برنامه ریزی شهری از نگاه صرف کالبدی به نگاه چندبعدی بود، که کلیه ابعاد اقتصادی، اجتماعی، روانی و غیره را در بر می گیرد. بنابراین، در ارائه و تدوین هر برنامه ریزی شهری بایستی به نقش سرمایه اجتماعی در سطح شهر توجه نموده، و با بهره گیری از توانایی ها و قابلیت های اجتماعی بالقوه موجود، بتوان آن را سمت توسعه پایدار هدایت نمود. از طرف دیگر محلات شهری نیز به عنوان یکی از ابزارهای برنامه ریزی شهری در طول قرن بیستم برای غلبه بر مسائل و مشکلات شهری مطرح شده است و از دیدگاه های مختلف به آن توجه شده است، که این میزان رویکرد سرمایه اجتماعی یکی از آن ها بوده که به محلات شهری به عنوان یک ساختار اجتماعی نگریسته است. از این رو سنجش میزان سرمایه اجتماعی در سطح محله ای، و رابطه آن با پایداری به منظور کمک گرفتن از شهروندان در رسیدن به توسعه پایدار، ضروری بوده است. در این راستا در این تحقیق تجزیه تحلیل داده ها با تکمیل پرسشنامه جهت سنجش میزان سرمایه اجتماعی و پایداری محله ای انجام شده است. این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی بوده است. به این منظور ابتدا با استفاده از ادبیات نظری تحقیق، شاخص های سرمایه اجتماعی و پایداری محله تعیین شده است. سپس جهت تجزیه و تحلیل داده های تحقیق از آزمون آماری one-sample test، ضریب همبستگی پیرسن و رگرسیون برای آزمون فرضیات تحقیق استفاده شده است. نتایج تحقیق بیانگر آن است که رابطه ای مستقیم و معناداری بین متغیر سرمایه اجتماعی و پایداری محله ای وجود داشته است.