انتقال کوانتومی (ارتباط از راه دور کوانتومی) به طور قابل توجهی ویژگی های عجیب جهان کوانتومی را نشان می دهد. در این فرآیند به حالت کوانتومی ناشناخته اجازه داده می شود که از یک فرستنده (آلیس) به یک گیرنده (باب) انتقال یابد. برای انجام این فرآیند، باید قبلاً بین آلیس و باب یک حالت درهم تنیده که تحت عنوان کانال کوانتومی نام برده می شود، به اشتراک گذاشته شود. در این پروژه، به بررسی انتقال حالات کوانتومی توسط کانال های مختلف پرداخته ایم. این کانال ها ممکن است تحت تأثیر نویزهای مختلف قرار گیرد. این نویزها باعث کاهش در میزان موفقیت فرآیند انتقال کوانتومی می شود که به بررسی این نویزها پرداخته ایم. ما کانال های ghz و w را برای انتقال حالات کوانتومی استفاده کرده ایم و نشان داده ایم اینکه در حفظ اطلاعات در طی فرآیند انتقال، کدام یک از دو حالت ghz و w قویتر است، به نوع کانال نویزی وابسته است. ما کلی ترین کانال کوانتومی را در نظر گرفته ایم و همبستگی های کوانتومی موجود در این کانال را بررسی کرده ایم و نشان داده ایم که تنها زمانی فرآیند انتقال کوانتومی به صورت کامل انجام خواهد گرفت که این کانال دارای ماکسیمم درهم تنیدگی باشد. اثرات اندازه گیری ضعیف، اندرکنش dm، نویز ou و سرعت مشاهده گرها را در فرآیند انتقال بررسی کرده ایم و دریافته ایم همانطور که همبستگی های کوانتومی تحت اثر این عوامل قرار می گیرند، فرآیند انتقال هم این ویژگی را حفظ خواهد کرد. بعلاوه، ما به این نتیجه رسیده ایم که کوانتوم دیسکورد هم مانند درهم تنیدگی می تواند در فرآیند انتقال نقش مهمی داشته باشد. همچنین کاربرد انتقال کوانتومی را در شبکه خاصی به نام شبکه پروانه ای بررسی کرده ایم و در این شبکه نشان داده ایم که توسط فرآیند انتقال می توانیم همزمان دو حالت کوانتومی را انتقال دهیم و در خروجی آن ها را به صورت کراس دریافت کنیم.