هدف از این مطالعه بررسی تاثیر داروی استانوزولول و تمرینات مقاومتی و استقامتی بربرخی بیومارکرهای آسیب اکسیداتیوو پارامتر های بیوشیمیایی در خون موش صحرایی بود.به همین منظور تعداد 42 موش نر ویستار با سن 5 هفته به طور تصادفی به گروههای کنترل (بدون تمرین ودارو)،گروه استقامتی0(تمرین استقامتی بدون تجویز دارو)، گروه استقامتی1 (تمرین استقامتی با تزریق استانوزولول mg/kg bw2 )، گروه استقامتی2(تمرین استقامتی با تزریق استانوزولول mg/kg bw5 ) ، گروه مقاومتی0(تمرین استقامتی بدون تجویز دارو)، گروه مقاومتی1 (تمرین مقاومتی با تزریق استانوزولول mg/kg bw2)وگروه مقاومتی2(تمرین مقاومتی با تزریق استانوزولول mg/kg bw5 )تقسیم شدند. تمرین مقاومتی شامل صعود از یک نردبان 1 متری با 26 پله و شیب 85درجه بود. تمرین استقامتی شامل دویدن برروی نوارگردان مخصوص در آزمایشگاه حیوانات دانشکده تربیت بدنی بود. زمان انجام مطالعه تجربی 8 هفته به طول انجامید.بر اساس نتایج مطالعه ی حاضر، میزان گلوتاتیون پراکسیداز(gpx) گلبول قرمز درگروه استقامتی 2 و 1 در مقایسه با گروه کنترل، مقاومتی 0 و استقامتی 0 و همچنین در گروه مقاومتی 2 در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری داشت (p<0/05). فعالیت آنزیم alt سرم در گروه مقاومتی 2 و 1 و همچنین ast سرم در گروه مقاومتی 2 در مقایسه با گروه کنترل ،مقاومتی 0واستقامتی0 افزایش معنی دار نشان داد. همچنین alp و ck در گروه مقاومتی 2و1و alpدرگروه استقامتی2و نیز اسیداوریک در گروه مقاومتی 2 در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی دار داشتند. میزان کلسترول درگروه استقامتی 0 درمقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری نشان داد. استانوزولول و تمرینات ورزشی تاثیر معنی داری بر فعالیت mdaپلاسماوگلبول قرمز، ggt و ldh سرم، sod گلبول قرمز و frap و مقادیر پروتئین تام، آلبومین، تری گلیسیرید، گلوکز، اوره، بیلی روبین و کراتینین نداشتند. نتایج مطالعه ی حاضر نشان می دهد، با وجود تمرین مقاومتی و یا استقامتی، استفاده از استانوزولول می تواندمنجربه ایجاد تغییرات معنی دار در برخی شاخص های وضعیت اکسیداتیو و آسیب بافتی در خون موش صحرایی گردد. کلمات کلیدی: آسیب اکسیداتیو، پارامتر های بیوشیمیایی، استانوزولول، تمرینات مقاومتی و استقامتی، موش صحرایی