هنر گچ بری یکی از هنرهای وابسته به معماری است که در هر منطقه و هر دوره زمانی، شکل و شیوه مخصوص به خود را داشته است. همان طور که از نام این هنر پیداست، مصالح اصلی بکار رفته در این هنر گچ می باشد. در ایران نیز گچ بری در دوره های مختلف تاریخی همراه با تفاوت هایی بوده است. گچ به دلیل داشتن خاصیت شکل پذیری، چسبندگی، رنگ مطلوب، کاربرد آسان، فراوانی و ارزانی کاربرد زیادی در هنرهای تزئینی دارد. عصر ساسانی یکی از دوران‏های هنری تاریخ ایران‏ به شمار می‏رود که بیش از 1400 سال از عمر آن‏ گذشته است؛ یکی از هنرهای با ارزش این دوران، همانا هنر گچبری است که مکانی شایسته را برای خود در میان سایر هنرها کسب کرده است و در میان هنرهای مختلف ساسانی، مشخص تر و از نقطه نظر کاربرد و الگوی کار پیشرفته تر می باشد. یکی از مناطقی که گچبریهای ساسانی در آن کشف شده است محوطه قلعه گوری در دره سیمره می باشد. در این تحقیق مطالعه ای بر روی گچبریهای این محوطه بر اساس مولفه های مربوط به گچبریهای مشابه در دوران ساسانی و نقشها و موتیفهای به کار رفته در مدارک موجود ، معماری منطقه و دیگر آثار از قبیل سفال و شیشه انجام گرفته است که تا حدود زیادی ساسانی بودن این منطقه را تأیید می کند. با مطالعه و مقایسه بر روی این شواهد، تکنیکهای به کار رفته در این صنعت شامل فن قالبگیری و کنده کاری می باشد که دو روش معمول در زمان ساسانیان بوده است.