مقدمه: هدف مطالعه حاضر عبارت است از مقایسه اثر 8 هفته تمرینات اختصاصی عضله پهن داخلی با اثر 8 هفته استفاده از بریس حمایت کننده کشکک در زنان مبتلا به سندروم درد کشککی رانی در متغییرهای زیر طی فاز استانس راه رفتن: 1) میزان فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب 2) سطح مقطع دو عضله پهن داخلی و پهن خارجی 3) متغییرهای فشار کف پایی. روش تحقیق: نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 36 زن مبتلا به سندروم درد کشککی رانی بود. آزمودنی ها به طور تصادفی در سه گروه 12 نفره قرار گرفتند. میانگین و انحراف استاندارد سن آزمودنی ها در سه گروه کنترل، گروه بریس و گروه تمرین به ترتیب برابر 1/2±0/24، 4/2±0/25 و 6/2±1/24 سال بود. برای ثبت فعالیت الکترومایوگرافی طی فاز استانس راه رفتن طی پیش و پس آزمون، الکترودها بر روی بخش خارجی عضله دوقلو، پهن داخلی، پهن خارجی، راست رانی، دوسررانی، نیم وتری، سرینی میانی و سرینی بزرگ بر اساس پروتکل اروپایی seniam نصب گردیدند. الکترود ground نیز بر روی بخش قدامی تیبیا قرار داده شد. برای نرمال سازی مقادیر rms ،2 تکرار 3 ثانیه ای mvic برای هر عضله به صورت تصادفی اجرا نمودند. طی پیش آزمون و پس آمون متغییرهای فشار کف پایی طی فاز استانس راه رفتن و همچنین سطح مقطع دو عضله پهن داخلی و خارجی (به وسیله سونوگرافی) نیز مورد سنجش قرار گرفت. پس از مرحله پیش آزمون، آزمودنی های گروه تمرینی خود را به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه (شامل 3 ست ده تکراری حرکت پرس پا با حداکثر آداکشن ران، باری معادل 40 درصد یک تکرار بیشینه) اجرا کردند. مقادیر یک تکرار بیشینه در هفته چهارم تمرین مورد اندازه گیری مجدد قرار گرفت و تمرینات هفته-های بعدی بر اساس مقادیر جدید یک تکرار بیشینه صورت گرفت. گروه بریس نیز به مدت 8 هفته از بریس استفاده نمودند، و تاکید شده بود که در تمام فعالیت های دارای تحمل وزن همچون راه رفتن از بریس استفاده نمایند. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تست آنالیز واریانس با اندازه های تکراری، آنالیز واریانس چند متغییره و تست تی همبسته استفاده شد. سطح معنادری در پژوهش حاضر برابر 05/0?p بود. نتایج: سطح مقطع دو عضله پهن داخلی و خارجی در گروه تمرین به طور معناداری افزایش و سطح مقطع عضله پهن داخلی به طور معناداری کاهش پیدا کرد. میزان فعالیت الکترومایوگرافی (rms همسان سازی شده) عضله پهن داخلی و خارجی بعد از دوره تمرینی کاهش و فعالیت عضله پهن داخلی در گروه بریس طی پس آزمون افزایش پیدا نمود (05/0?p). مقادیر copx تمایل به کاهش پرونیشن را در گروه تمرینی بعد از دوره تمرینی در طی راه رفتن نشان داد حال آنکه در گروه بریس هیچگونه اختلاف معناداری مشاهده نشد.