بافت های فرسوده شهری صرف نظر ازگونه های متفاوت آن محصول برخی کم توجهی های مدیریت شهری است که در طول زمان بصورت پهنه ای از شهر در آمده که فاقد پایداری و استحکام لازم کالبدی بوده، دسترسی مناسبی برای خانه های آنها بوجود نیامده و از کمبود شدید خدمات رنج می برند، و بطور کلی از گستر? حیات شهری خارج و به بخش های مسئله دار شهری تبدیل شده اند به همین دلیل با توجه به کیفیت پایین زندگی در بخش هایی از آنها، محل سکونت اقشار محروم و مهاجران روستایی و بعضاً غیر ایرانی شده و در نهایت به مکان هایی ناامن و با ناهنجاری های فراوان اجتماعی در پایین ترین سطح کیفیت محیطی تبدیل شده اند. با توجه به ویژگی بافت فرسوده ده ونک که ترکیبی از گونه های مختلف بافت فرسوده مانند بافت فرسوده با پیشین? روستایی، با پیشین? اسکان غیررسمی و بافت فرسوده شهری را در خود جای داده زمینه ساز تخریب هرچه بیشتر باغات و اشغال برخی از اراضی حریم سبز بزرگراه چمران، ترکیب نامتجانس و آشفت? اجتماعی و ایجاد معضلات و مشکلات ثبتی و حقوقی و مالکیتی گردیده است که لزوم مداخله، نوسازی و بهسازی آن را می طلبد. در این پژوهش تلاش بر این است تا با برنامه ریزی و طراحی شهری رویکرد مداخله و سامان دهی به گونه ای باشد که مسائلی همچون حل و فصل اجتماعی این محدوده، حفظ هویت کالبدی و نجات و حفظ هسته های سبز باقی مانده، حذف ساخت و سازهای حاشیه ای و ریز دانه، ارتقاء کیفیت سکونت و سطح فرهنگ مردم، تأمین فضاهای خدماتی، عمومی، گذران اوقات فراغت و ... مد نظر باشد. رویکرد مداخله و ساماندهی در این محدوده باید مبتنی بر ساکنان قدیمی باشد چراکه بازگرداندن هویت و سرزندگی به این مکان ها ضروری می باشد