اهداف کلی برنامه ریزی منطقه ای و توسعه اقتصادی، برقراری عدالت اجتماعی و توزیع عادلانه رفاه عمومی در بین افراد جامعه است. برای دستیابی به اهداف فوق در هر جامعه نیاز به تهیه و تدوین و در نهایت اجرای برنامه های متنوع و متعددی است. اگر روند توسعه در نواحی مختلف با برنامه ریزی صورت نگیرد شکاف توسعه ای ایجاد می شود و این شکاف در کشورهای در حال توسعه کاملا مشهود است. در کشور ما نیز مابین استان های کشور و شهرستان های هر استان این نابرابری ملموس است. برای جلوگیری از این عدم تعادل می بایست توسعه هدفمند و با برنامه صورت پذیرد. در این پژوهش میزان توسعه یافتگی شهرستان های استان مازندران مورد سنجش قرار می گیرد تا نقاط قوت و ضعف شهرستان ها با توجه به معیارهای معرفی شده تعیین گردد و در آینده با برنامه ریزی مناسب، شکاف سطح توسعه یافتگی در شهرستانهای استان کاهش یابد. پژوهش حاضر در قالب مطالعه موردی استان مازندران در 5 محور اصلی توسعه، اعم از: اقتصادی، اجتماعی، کالبدی، محیطی و زیر ساخت ها صورت پذیرفته است. از این 5 معیار اصلی 49 شاخص استخراج شده که ضرایب اهمیت آنها نسبت به یکدیگر توسط کارشناسان اقتصاد و برنامه ریزان شهری و منطقه ای با اتکا به آمار و اطلاعات شهرستانها در سال 85 در 20 پرسشنامه گرد آوری شده است. در نهایت با وزن دهی این 5 معیار نسبت به یکدیگر برایند کل توسعه یافتگی شهرستان های استان مازندران بدست آمده است. در تمام مراحل تحلیل معیار ها و برایند گیری از نرم افزار های gis و expert choice استفاده شده است. خروجی این نرم افزار ها در هر بخش به عنوان نتیجه گیری است و همچنین سندی برای ارائه در مراحل بعدی پژوهش می باشد. نتایج تحقیق نشان داده است که شهرستان های ساری و بابل و آمل در بالاترین سطح از توسعه یافتگی استان مازندران و شهرستان های نکا و محمود آباد در پائین ترین سطح قرار دارند.