روند برنامه ریزی حمل ونقل بر پایه تقسیم بندی محدوده مورد مطالعه به نواحی ترافیکی استوار است. در مدل سازی پروژه های مطالعات برنامه ریزی حمل ونقل تمام ویژگی های یک ناحیه در یک گره با نام مرکز ناحیه نشان داده می شوند. برای بارگذاری سفرهای هر ناحیه روی شبکه حمل ونقل، مراکز نواحی ترافیکی توسط حداقل یک کمان ارتباطی مجازی به شبکه عرضه متصل می شوند. ناحیه بندی ترافیکی موضوعی است که به نسبت سایر مراحل فرآیند مدل سازی حمل ونقل کمتر مورد پژوهش قرار گرفته است و از آنجا که تعیین نواحی ترافیکی و ویژگی های آن ها در ابتدای فرآیند مدل سازی قرار دارد بی شک بر سایر مراحل مدل سازی تاثیرگذار خواهند بود. در این پایان نامه به بررسی تاثیر تعداد نواحی ترافیکی، نحوه انتخاب گره اتصال و محل مرکز ناحیه بر نتایج تخصیص ترافیک پرداخته شده است. به این منظور و برای پیاده سازی مفاهیم معرفی شده شبکه شهر مشهد برای مطالعه موردی مناسب تشخیص داده شد. برای آزمون تاثیر اندازه ناحیه بر نتایج تخصیص ترافیک، ناحیه بندی 141گانه شهر مشهد به عنوان پایه انتخاب و با رعایت معیارهای همفزونی تعداد نواحی ترافیکی در سه مرحله کاهش یافت. نتایج این پژوهش نشان داد که با انجام همفزونی ناحیه ها و کاهش تعداد نواحی ترافیکی در هر مرحله، مدل ایجاد شده نتوانسته مشاهدات را بهتر و دقیق تر بازسازی کند. همچنین سه روش برای انتخاب گره اتصال در ناحیه بندی 141گانه مشهد معرفی شد که دو روش از ادبیات و یک روش، پیشنهادی این پژوهش است که بر نوع گره انتخاب شده برای تبدیل به گره اتصال تاکید دارد. بررسی نتایج نشان داد که ضریب خوبی برازش روش پیشنهادی با افزایش 8/3 درصد نسبت به روش اول و 2/22 درصد نسبت به روش دوم قدرت بیشتری در بازسازی مشاهدات داشته است. برای بررسی تاثیر محل مرکز ناحیه بر نتایج تخصیص ترافیک، مراکز نواحی توسط سه روش متفاوت در دو حالتِ انتخاب گره اتصال تعیین شدند و بررسی نتایج نشان داد که در این مطالعه موردی، تغییر محل مرکز ناحیه تاثیر قابل توجهی بر نتایج تخصیص ترافیک نداشته است؛ به طوری که تغییر روندگرایی در مقادیر مشاهده نشده است.