میزان باروری کل که از مجموع میزان های ویژه سنی در یک سال معین محاسبه می شود، شاخصی بسیار معمول بین جمعیت شناسان است و یک شاخص عمومی برای باروری به حساب می آید. مشکلی که در رابطه با محاسبه این شاخص وجود دارد، این است که یک شاخص دوره ای است که بر موالید و زنان یک سال خاص اشاره دارد. وقتی زنان فرزندآوری خود را به تاخیر می اندازند، این شاخص به احتمال زیاد تعداد فرزندان را کم شماری می کند. همچنین اگر زنان فرزندآوری خود را به جلو بیاندازند، تعداد فرزندان به احتمال زیاد بیش شماری خواهد شد. سوالی که ذهن جمعیت شناسان را به خود مشغول داشته است، این است که چگونه می توان سطوح واقعی باروری نسل هایی که هنوز به پایان دوره باروری خود نرسیده اند را از شاخص های دوره ای محاسبه کرد؟ روش های مختلفی اخیراٌ برای تعدیل شاخص های باروری دوره برای تغییرات زمان بندی باروری (تمپو)، به منظور محاسبه شاخصی که سطوح واقعی باروری (کوانتوم) را ارائه دهد، عرضه شده است. در این پژوهش به بررسی سیر تکاملی این روشها با تاکید بر روش ارائه شده توسط بونگارت و فیینی (1998) پرداخته شده است. سپس این روش برای برآورد باروری ایران مورد استفاده قرار گرفته است. نتایج تحلیل میزان های باروری کشور نشان می دهد که با توجه به تغییرات میزان های میانگین سن فرزندآوری در کشور در طول دوره 85-1375 ما شاهد تاثیرات انحرافی تمپو در میزان های باروری کشور هستیم. این تأثیرات به کم برآوردی باروری در یک دهه مورد نظر منجر شده است.