کمردرد بیماری شایعی است به طوری که به بیش از 84 درصد بین اقشار جامعه شیوع دارد. یکی از کمردردهای رایج کمردرد مزمن است که به علت فعالیت نا مناسب بدنی، وضعیت های بد پاسچرال و فشارهای روانی ایجاد می شود. هدف این تحقیق بررسی تاثیر دو روش تمرینی ثبات مرکزی و تسهیل حس عمقی روی پارامترهای بیومکانیکی منتخب کارمندان مرد غیرفعال بانک مبتلا به کمردرد مزمن بود. این تحقیق نیمه تجربی که از نوع پیش آزمون و پس آزمون می باشد، روی 60 نفر از کارمندان مرد بانک های استان کرمانشاه که به صورت تصادفی به سه گروه 20 نفره تقسیم شدند انجام گرفت. گروه تجربی اول تمرینات ثبات مرکزی و گروه تجربی دوم تمرینات تسهیل حس عمقی را انجام دادند. همچنین به گروه کنترل هیچ مداخله تمرینی اعمال نشد. آزمودنی ها از لحاظ دامنه حرکتی فلکشن ران راست وچپ، هایپراکستنشن ران راست و چپ، فلکشن و اکستنشن ستون فقرات کمری، استقامت عضلات شکمی و راست کننده ستون فقرات، مقیاس بصری درد و شاخص ناتوانی اسوستری، قبل از شروع تمرینات، بلافاصله بعد از پایان تمرینات مورد آزمون قرار گرفتند و برای تعیین اثرات درون گروهی و برون گروهی از آزمون تی وابسته، آزمون تعقیبی و آزمون کروسکال والیس در سطح معنی داری 05/0 با استفاده از نرم افزار spss 21 استفاده شد. بر اساس آنالیز داده ها این دو شیوه تمرینی بر دامنه حرکتی ران راست (فلکشن و اکستنشن)، ران چپ (فلکشن و اکستنشن)، استقامت عضلات شکمی و راست کننده های ستون فقرات کمری، مقیاس بصری درد و شاخص ناتوانی موثر بودند(05/0 (p<. همچنین از منظر مقایسه، نتایج نشان داد که تمرین تسهیل حس عمقی موجب کاهش بیشتری در متغیرهای مقیاس بصری درد و شاخص ناتوانی اسوستری گردید.