در بعضی از سیستم ها، شکست برخی اجزا، می توانند با یکدیگر تعامل داشته باشند و نرخ شکست این اجزا را تسریع نمایند. این شکست ها به عنوان شکست های تعاملی خوانده می شوند. شکست های تعاملی، علت شایع شکست های مرتبط با هم در سیستم های پیچیده، به ویژه سیستم های مکانیکی می باشد. اگر شکست تعاملی نادیده گرفته شود، آنگاه ریسک شکست یک دارایی را نباید دست کم گرفت. این پایان نامه، مفاهیم شکست تعاملی را معرفی کرده، یک مدل تحلیلی به منظور آنالیز کمّی این نوع از شکست ها با وجود شکست علت مشترک و اجزای موازی یکسان ارائه می کند. نتایج نشان می دهد که با در نظر گرفتن اثرات شکست تعاملی، قابلیت اطمینان سیستم به طور چشمگیری دستخوش تغییر می شود، بنابراین نادیده گرفتن این نوع از شکست های وابسته، موجب تحلیل نادرست مقدار قابلیت اطمینان سیستم می گردد.