چکیده هدف: هدف تحقیق حاضر تعیین اثر وابسته به زمان تمرین تناوبی شدید بر پویایی جذب اکسیژن پسران بود. روش کار: در این تحقیق 40 دانشجوی سالم و فعال به صورت تصادفی به دو گروه، تمرین (30نفر) با دامنه سنی 4/0 ± 4/22 سال و کنترل(10نفر) با دامنه سنی 55/0 ± 8/22 سال تقسیم شدند. گروه تمرین به 3 گروه 10 نفره اختصاص داده شدند که به ترتیب 1، 2و 4 جلسه hiit انجام می دادند. گروه تمرین و کنترل در یک تست فزاینده (در ابتدا با 50 وات بار کار و بعد از هر 4 دقیقه 30 وات به مرحله قبل اضافه میشد به همراه 1 دقیقه استراحت فعال بین مراحل برای ریکاوری) بر روی دوچرخه کارسنج شرکت نمودند. بعد از 2 روز از اجرای تست گروههای تمرینی 1، 2و 4 جلسه hiit(با شدت 120درصد حداکثر اکسیژن مصرفی به مدت 1 دقیقه و سپس 1 دقیقه استراحت فعال برای 8 ست) انجام دادند. پس از 3 روز از اتمام پروتکل تمرینی پس آزمون طبق پیش آزمون از گروه، تمرین و کنترل گرفته شد. نتایج توسط گاز آنالایزر به روش نفس به نفس اندازه گیری شد. یافته ها: برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس و t وابسته برای تعیین تفاوت بین گروه ها و مقایسه قبل و بعد از آزمون در هر گروه استفاده شد.کلیه عملیات آماری تحقیق توسط نرم افزار spss نسخه شانزده انجام گردید و سطح معنی داری آزمونها (05/0p<) لحاظ گردید. نتایج نشان داد که یک جلسه تمرین اینتروال شدید تأثیری بر بهبود فاکتورهای پویایی اکسیژن( vo2 max ،کسر اکسیژن وثابت زمانی اول و دوم) نداشت. دو جلسه تمرین اینتروال شدید بربهبود فاکتورهای پویایی اکسیژن ( vo2 max،کسر اکسیژن و ثابت زمانی دوم) موثر بود اما بر کاهش ثابت زمانی اول بی تأثیر بود. چهار جلسه تمرین اینتروال شدید بر بهبود فاکتورهای پویایی اکسیژن ( vo2 max، کسر اکسیژن و ثابت زمانی اول و دوم) تأثیر معنادار داشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد 4 جلسه تمرین اینتروال شدید حداقل زمان لازم برای بهبودی فاکتورهای پویایی اکسیژن ( vo2 max، کسر اکسیژن و ثابت زمانی اول و دوم) پسران باشد. کلمات کلیدی: تمرین اینتروال شدید، پویایی جذب اکسیژن، آمادگی هوازی.