خلق محیط های انسان محور در بافت های تاریخی شهرها با توجه به معیارهای پیاده مداری و پیاده روی به عنوان راه حلی موثر و متاثر از کیفیت بافتهای تاریخی اهمیت و ضرورتی بسیار دارد چراکه پیاده مداری از طریق اتصال مقاصد مهم، تقویت عملکرد فضاهای عمومی با افزایش امکان حضور و مکث پیاده ها و همچنین حرکت سیستماتیک پیاده به وسیله یک شبکه موجب حضورپذیری، پویایی و سرزندگی بافت، خصوصا بافت های تاریخی می گردد و این عوامل نیز موجب تجدید حیات و احیاء بافت از طریق رونق اقتصادی، حفظ و تقویت سرمایه های کالبدی و اجتماعی، رونق گردشگری، تقویت مسائل فرهنگی، زیست محیطی و جزآن می گردد و در مجموع کیفیت فضاهای شهری را ارتقاء می دهد. پیاده مداری معیارهای مختلفی دارد که بارزترین آن ها ایمنی، امنیت، پیوستگی، راحتی و مناسب بودن می باشند، لذا در این پژوهش، با امتیازدهی محورهای مهم بافت تاریخی تبریز براساس معیارهای گفته شده و سنجه های هریک، جایگاه پیاده در بافت تاریخی تبریز مورد سنجش واقع شد. پیاده راه تربیت با امتیاز 76 از 90، پیاده مدارترین معبر موجود در میان معابر بافت تاریخی می باشد. معابر بافت تاریخی به منظور تبدیل شدن به پیاده راه براساس تحلیل های بدست آمده از تکنیک های اسپیس سینتکس، سوات و جزآن و بر اساس برداشتهای مختلف میدانی امکانسنجی شدند و عوامل موثر در این امکانسنجی امتیازدهی شدند این عوامل عبارتند از: نقش عمده نداشتن در ساختار شبکه سواره اصلی، برخورداری از ارزشهای معماری، تاریخی و شهر، تعدد تردد عابرین پیاده، داشتن خاطرات جمعی، اتصال مقاصد مهم، دسترسی مطلوب به واسطه نزدیکی به ایستگاههای حمل ونقل عمومی و پیشنهادات طرح های بالادست. براساس این امکانسنجی محور تربیت غربی، در اولویت تبدیل شدن به پیاده راه قرار گرفت. به این ترتیب براساس تحلیل های مختلف، اجزاء شبکه پیاده اولویت بندی شده و شبکه پیاده پیشنهادی برای بافت تاریخی تبریز، در 3 فاز زمانی 5 سال آینده، 10 سال آینده و 15 سال آینده طراحی گردید و اجزاء این شبکه، شامل پیاده راه های پیشنهادی، پیاده روهای تجهیز شده، مسیرهای آرامسازی شده و لبه رودهای تجهیزشده برای پیاده ها پیشنهاد می گردد. درنهایت نیز به عنوان طراحی بخشی از شبکه پیشنهادی، محور تربیت غربی مطابق با فرایند طراحی شهری تبدیل به پیاده راه می گردد.