هدف از انجام این پژوهش ، بررسی مقایسه ای اثر بخشی گروه درمانی با رویکرد شناختی –رفتاری بر رفتارهای پرخاشگرانه و تکا نشی کودکان و آموزش والدین ،همچنین مقایسه با گروه کنترل است . پژوهش حاضراز نوع آزمایشی بو ده و جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان 12تا 15 ساله مدارس دولتی است که در سال 92-91 مشغول به تحصیل می باشند .نمونه مورد مطالعه شامل 90 دانش آموز است که این نمونه گیری در دومرحله انجام شده است. ا بتدا ،تعداد 760نفر دانش آموز با آزمون های پرخاشگری و تکانشگری مورد بررسی قرار گرفته اندو پس از گزینش برحسب نمرات کسب شده ، تعداد 90نفر بصورت تصادفی در سه گروه آلف،ب و ج قرار گرفتند گروه الف شامل دانش آموزان گروه درمانی ،گروه ب شامل والدین دانش آموزان و گروه ج مشتمل بر دانش آموزان گروه کنترل به تفکیک جنسیت(دختر و پسر)است .پس از اجرای گروه درمانی و آموزش والدین ،میزان پرخاشگری و تکانشگری با استفاده از پرسشنامه ها اندازه گیری شد و دادها با بهره گیری از روش آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند .نتایج بیانگر آن است که گروه درمانی دانش آموزان و آموزش والدین موجب کاهش میانگین نمرات پرخاشگری و تکانشگری پس آزمون و آزمون پیگیری شده است .همچنین بین میانگین نمره های گروه های آزمایش و کنترل معنا دار می باشد . کلمات کلیدی : پرخاشگری، تکانشگری، گروه درمانی ،آموزش والدین