تجویز مکرر آگونیست های اوپیاتی به سرعت سبب ایجاد تحمل به اثرات اوپیات ها شده و استفاده از آن ها را محدود می کند. یافته ها نقش اورکسین را در تحمل و وابستگی به اوپیات ها نشان می دهند. هسته پاراژیگانتوسلولاریس (pgi) از نواحی مهم مغزی است که در تحمل و وابستگی به اوپیات ها نقش ایفا می کند. اورکسین و گیرنده نوع یک آن نیز که در تحمل و وابستگی به اوپیات ها نقش دارند، در هسته pgi یافت شده اند. در این مطالعه تأثیر مهار گیرنده نوع یک اورکسین بر فعالیت نورون های هسته pgi در طی ایجاد تحمل به اثر مورفین مورد ارزیابی قرار گرفت. در این پژوهش، موش های صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 250 تا 300 گرم به روش تزریقی به مورفین وابسته شدند. مورفین سولفات (10 mg/kg, i.p.) به مدت 6 روز، یک بار در روز، تزریق می شد. تزریق آنتاگونیست گیرنده نوع یک اورکسین (sb-334867, 10 ?g/10 ?l, i.c.v.)، درست قبل از هر بار تزریق مورفین انجام می شد. برای بررسی ایجاد تحمل در سطح سلولی، میزان اثر مورفین (10 mg/kg, i.p.) بر فعالیت نورون های هسته ی پاراژیگانتوسلولاریس (pgi) به کمک روش ثبت خارج سلولی تک واحدی بررسی شد. تزریق مورفین در طی شش روز سبب ایجاد تحمل در نورون های هسته ی pgi به صورت کاهش معنی دار پاسخ دهی این نورون ها به مورفین در هنگام ثبت گردید. تزریق آنتاگونیست گیرنده نوع یک اورکسین، قبل از هر بار تزریق مورفین سبب ممانعت از کاهش پاسخ دهی نورون های pgi به مورفین تزریق شده در هنگام ثبت گردید. در این مطالعه، مهار گیرنده ی نوع یک اورکسین در مغز توسط sb-334867 سبب جلوگیری از ایجاد تحمل به اثر مورفین شد. به نظر می رسد اثر sb-334867 در مهار ایجاد تحمل به اثر مورفین به واسطه ی هسته ی pgi صورت می گیرد.