امروزه استفاده از آلیاژهای منیزیم به دلیل نسبت بالای استحکام به وزن شان به سرعت در حال افزایش است. در صنایع خودرو سازی، کشتی سازی و هوا فضا به وفور از این آلیاژها استفاده می شود. بنابراین کاربرد این آلیاژها نیازمند توسعه ی روش های اتصال دهی و جوشکاری می باشد. جوشکاری اصطکاکی اغتشاشی یک روش اتصال دهی حالت جامد است. این فرآیند شامل یک ابزار غیر مصرفی چرخان، شامل شولدر و پین است. برای جوشکاری، پین ابزار به خط اتصال وارد می شود و شولدر بر سطح قطعات مماس می شود و بر اثر اصطکاک مواد نرم شده و جوش حاصل می شود. از آنجا که اتصال در زیر دمای ذوب مواد پایه ایجاد می شود، بنابراین مشکلات روش های ذوبی را نخواهد داشت. در این تحقیق استحکام کششی و انرژی ضربه جوش آلیاژ منیزیم az31 با استفاده از طراحی آزمایش و طبق روش رویه ی پاسخ مورد بررسی قرار گرفته است. در ابتدا محدوده پارامترهای سرعت دورانی، سرعت پیشروی و زاویه کلگی که بر خواص مکانیکی جوش تاثیرگذار هستند مشخص شده و بعد از آن با روش طراحی آزمایش ها، این پارامترها بهینه گردیدند. مدل ریاضی برای استحکام کششی و انرژی ضربه جوش نیز بدست آمد. با استفاده از آنالیز واریانس، صحت مدل ها بررسی و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که با افزایش سرعت دورانی تا rpm 800، استحکام کششی و انرژی ضربه جوش افزایش می یابند و بعد از آن کاهش می یابند. افزایش سرعت پیشروی باعث کاهش، و افزایش زاویه ی کلگی تا 3 درجه سبب افزایش استحکام و انرژی ضربه جوش می شود. بیشترین استحکام کششی در سرعت چرخشی rpm 800 ، سرعت پیشروی mm.min-1 20 و زاویه کلگی 3 درجه به دست آمد که حدود 90% استحکام ماده پایه می باشد.

با توجه به کمبود پژوهش ها در زمینه تاثیر انواع تمرینات مقاومتی، هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر حاد و مزمن دو نوع تمرین مقاومتی تداومی و تناوبی بر سطوح ast، alt و alp سرم زنان جوان فعال بود. 21 آزمودنی مورد بررسی قرار گرفته در این پژوهش، به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. دو گروه تجربی در 8 هفته تمرین مقاومتی فزاینده شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از آزمون اول (48 ساعت قبل از شروع تمرینات) و آزمون نهایی (48 ساعت بعد از پایان تمرینات)، نمونه خونی از آزمودنیها گرفته شد. گروه کنترل تنها در ابتدا و انتهای دوره 8 هفته ای نمونه خونی دادند. جهت بررسی و مقایسه تغییرات متغیرها، از آزمون آنالیز واریانس مکرر چند متغییری استفاده شد. سطوح استراحتی غلظت ast و alt سرم بعد از پایان دروه تمرین، در دو گروه تمرینی به طور معنادار بیشتر از گروه کنترل و در گروه تناوبی نیز به طور معنادار بیشتر از گروه تداومی بود (p<0.05).، اما بین مقادیر ast و alt سرم دو گروه تمرینی، در پاسخ به دو نوع فعالیت مقاومتی تداومی و تناوبی، قبل و بعد از 8 هفته تمرین تفاوت معنادار مشاهده نشد، و 8 هفته تمرین مقاومتی، خواه از نوع تداومی یا تناوبی، تاثیر معناداری بر پاسخ آنزیم های ast و alt به یک جلسه فعالیت مقاومتی نگذاشت (p>0.05). در مورد سطوح alp سرم هیچگونه تغییر و تفاوت معناداری در و بین دو گروه مشاهده نشد (p>0.05).