هدف پژوهش حاضر مقایسه طرحواره های ناسازگار اولیه و اختلال شخصیت خودشیفته در بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی و اضطراب فراگیر و افراد بهنجار می باشد. روش این پژوهش علی- مقایسه ای از نوع مورد شاهدی است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران زن و مرد مبتلا به افسردگی اساسی و اضطراب فراگیر مراجعه کننده به بیمارستان ها و مراکز بالینی شهرستان مشهد در تابستان سال 1390 بود. اندازه هر یک از زیرگروه ها باید حداقل 15 نفر باشد، برای افزایش اعتبار بیرونی پژوهش حاضر اندازه هر یک از زیرگروه ها 30 نفر در نظر گرفته شده است. روش نمونه گیری به صورت نمونه گیری در دسترس بود. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه شخصیت خودشیفته (pni) و فرم کوتاه پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ (ysq_sf) استفاده شد. داده های پژوهش با تحلیل واریانس چندمتغیری و تحلیل رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیری نشان داد که بین میانگین هیچکدام از مولفه ها ی اختلال شخصیت خودشیفته در سه گروه تفاوت معناداری وجود ندارد. و همچنین نتایج تحلیل واریانس چندمتغیری نشان داد که بین میانگین تمامی 15 طرحواره ناسازگار اولیه در سه گروه تفاوت معناداری وجود دارد و نتایج آزمون تعقیبی lsd نشان داد که میانگین تمامی این طرحواره ها در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر از بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی و افراد بهنجار؛ و در بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی از افراد بهنجار بیشتر است. بر اساس این یافته ها می توان نتیجه گیری کرد که مولفه های شخصیت خودشیفته نقشی در بروز یا تشدید نشانه های افسردگی اساسی و اضطراب فراگیر ندارند و طرحواره های ناسازگار اولیه از عوامل اصلی بروز یا تشدید نشانه های اختلال اضطراب فراگیر می باشد.