هدف: پژوهش حاضر به منظور مطالعه فراوانی اختلال های خوردن و مقایسه آن در سه گروه از دانشجویان ورزشکار انجام یافت. روش: 191 دانشجوی ورزشکار به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب و از آن ها خواسته شد به آزمون نگرش های خوردن 26 سوالی (گارنر و دیگران، 1982) پاسخ دهند. ورزشکاران به سه گروه الف) ورزشهای وابسته به وزن، ب) ورزش هایی که تاکید بر لاغری دارند و ج) ورزش هایی که تاکید بر لاغری نداشته و یا بدون محدودیت وزنی هستند طبقه بندی شدند. نتایج: تحلیل داده ها نشان داد، 4.8 درصد از دختران و 9.3 درصد از پسران ورزشکار، امتیازی برابر و یا بیشتر از 20 داشتند؛ بین میانگین امتیازات ورزشکاران دختر و پسر تفاوت معنی داری وجود ندارد (p=0.05)، شیوع اختلال های خوردن در ورزشکاران دختر، در ورزش هایی که تاکید بر لاغری دارند (11.1 درصد)، بیشتر از دو گروه دیگر یعنی ورزش هایی که تاکید بر لاغری ندارند (3 درصد) و ورزش های وابسته به وزن (0 درصد) می باشد؛ همچنین شیوع اختلال های خوردن در ورزشکاران پسر در ورزش هایی که تاکید بر لاغری دارند ( 12.9 درصد)، بیشتر از دو گروه ورزشی دیگر یعنی ورزش های وابسته به وزن (11.9 درصد) و ورزش هایی که تاکید بر لاغری ندارند (2.9 درصد) می باشد. بحث و نتیجه گیری: یافته های این پژوهش تا حدودی در حمایت از پژوهش های پیشین است. با توجه به شیوع نسبتا بالای اختلال فوق در این پژوهش، برنامه های آموزشی و غربال گری برای شناسایی و کاهش عوارض روانی و فیزیکی اختلال های خوردن در ورزشکاران ضروری به نظر می رسد.