پژوهش حاضر شامل دو مطالعه است. مطالعه اول، سوگیری توجه نسبت به جلوه های تهدیدکننده اجتماعی را در مبتلایان به اضطراب اجتماعی (میانگین سن = 90/21 و انحراف استاندارد = 90/1) (30=n) و بهنجار (میانگین سن = 30/21 و انحراف استاندارد = 10/2) (30=n) توسط آزمون سنجش سوگیری توجه نسبت به جلوه های هیجانی، مقایسه کرد. نتایج نشان داد در مقایسه با گروه کنترل، مبتلایان به اضطراب اجتماعی در سه شکل سوگیری توجه که شامل: (الف) تسهیل توجه به تهدید، (ب) اجتناب توجه، (ج) تاخیر در رهاسازی توجه به محرک های تهدیدکننده اجتماعی به طور معناداری از گروه سالم متفاوتند. مبتلایان به اختلال اضطراب اجتماعی نسبت به تهدیدهای اجتماعی گوش بزنگی نشان می دهند و در طی ارایه محرک های چهره حاوی بار هیجانی منفی از رهاسازی توجهشان از تهدید ناتوان هستند. مطالعه دوم، اثربخشی برنامه نوین آموزش کاهش سوگیری توجه به تهدید را، به عنوان نوعی مداخله شناختی برای کاهش سوگیری توجه و بهبود شاخص های درمانی افراد مضطرب اجتماعی، بررسی کرد. شرکت کنندگان (30=n) که همگی اضطراب اجتماعی بالا داشتند، به طور تصادفی به گروه آزمایش (دریافت تمرین اصلی) و درمان نما (دریافت تمرین ساختگی) تقسیم شدند و بر روی همه آنها پیش آزمون، پس آزمون و آزمون پیگیری انجام شد. نتایج نشان داد که در مقایسه با گروه درمان نما، گروه آموزش بعد از اتمام برنامه، سوگیری توجه کمتری را نسبت به محرک های تهدیدآمیز نشان دادند؛ بعلاوه، علائم اضطراب اجتماعی آنها کاهش یافت. به طورخلاصه، (الف) افراد مضطرب اجتماعی با گوش بزنگی بیشتر نسبت به تهدید های اجتماعی در محیط و مشکل در رهاسازی توجه نسبت به محرک های تهدیدآمیز اجتماعی، احتمالاً تحریفات شناختی ای را تجربه می کنند که باعث بزرگ تر شدن سطوح دریافتی تهدید در محیط می شود و در تداوم و تشدید اضطراب اجتماعی نقش دارند؛ و (ب) آموزش کاهش سوگیری توجه به تهدید با کاهش این سوگیری توجه می تواند در کاهش علائم اضطراب اجتماعی موثر باشد.