چکیده جهان هستی، جهان مکافات است و هر عمل انسان عکس العملی در دنیا و آخرت دارد. پاداش و کیفر در تمام ادیان الهی به طرق و گونه های مختلف مطرح گردیده است، و در هیچ کتاب آسمانی نیست که از پاداش و کیفر اعمال سخن به میان نیامده باشد، تنها وجه تمایز آن در شیو? بیان و نوع پاداش و کیفر و زمان و مکان است. پاداش و کیفر اعمال، موضوعی است که در اشعار شاعران برجسته، به گونه های مختلف بازتاب یافته است و شاعران با بیان مستقیم و یا غیرمستقیم به این موضوع پرداخته اند و همچنین با استفاده از متون دینی و حکمی و حتی آموزه های مزدایی، ابعاد آن را در حکایات و داستان های خویش تبیین کرده اند. نگارنده در این پژوهش به بررسی این موضوع در اشعار شاعران از آغاز تا پایان قرن هفتم پرداخته است. این رساله در سه فصل تنظیم شده است: فصل اول در مورد مقدمات، تعریف پادش و کیفر، پاداش و کیفر در ادیان آسمانی، انواع پاداش و کیفر در متون دینی، انواع پاداش دنیوی، انواع کیفر های دنیوی، انواع پاداش ها و کیفرهای اخروی، اصول کلی در پاداش های دنیوی، اصول کلی در پاداش های اخروی، تجسم اعمال است. فصل دوم، پادش و کیفر اعمال در شعر فارسی آمده است و در فصل سوم، به اعمال پاداش مند و اعمال کیفر مند در شعر فارسی پرداخته شده است. این موضوع در اشعار شاعران، از جمله فردوسی و مولوی، به وضوح و در برخی اشعار شاعران دیگر از جمله جمال الدین عبدالرزاق، کمال الدین اسماعیل و خاقانی کمتر دیده می-شود. کلمات کلیدی: پاداش، کیفر، شعر فارسی، قرآن، روایات.