داروها معمولاً به منظور معالجه و یا کنترل علائم بیماری و التیام درد مورد استفاده قرار می گیرند. داروها برای این که بتوانند در دسترس بدن قرار گیرند، می بایستی در حلالهای بدن که عمدتاً حاوی آب هستند، قابل انحلال باشند. تعداد زیادی از داروها وجود دارند که دارای حلالیت اندکی در آب بوده و به همین دلیل دسترسی زیستی ناچیزی دارند. به منظور رفع این مشکل و افزایش دسترسی زیستی، می بایست که دوز دارو و یا تعداد دفعات دریافت دارو افزایش یابد، که این مسئله خود باعث ایجاد مشکلات جدیدی همچون بروز عوارض جانبی می گردد. مسئله افزایش حلالیت داروهای کم محلول در بدن، امروزه بخش مهمی از تحقیقات و فعالیت های پزشکی، داروسازی و صنعتی را به خود اختصاص داده است. میکروکپسولاسیون در سالهای اخیر به عنوان یکی از روشهای نوین جهت افزایش حلالیت داروهای کم محلول، مورد توجه زیادی قرار گرفته است. تحقیقی که پیش رو دارید، به افزایش حلالیت و پایداری داروی کم محلول کلاریترومایسین با بکارگیری روش میکروکپسولاسیون می پردازد. کلاریترومایسین یک آنتی بیوتیک است که از لحاظ فارماکولوژی در گروه ماکرولیدها قرار دارد و کاربرد عمده آن در درمان برخی انواع عفونت های باکتریایی به عنوان مثال عفونت های ناشی از هموفیلوس آنفولانزا و استرپتوکوک پنومونیه می باشد. برای این منظور، آماده سازی میکروکپسول های داروی کلاریترومایسین با استفاده از پلیمر اتیل سلولز و بکارگیری تکنیک تبخیر حلال انجام پذیرفت. تاثیر انواع پارامترها مانند تاثیر غلظت دارو و نیز غلظت فازهای داخلی و خارجی بر روی میکروکپسول ها مورد بررسی قرار گرفت. رهایش دارو از میکروکپسول های کلاریترومایسین در بسترهایی که شبیه ساز ph محیط های آبی بدن و محیط معده بود، مورد مطالعه قرار گرفت. همچنین سینتیک رهایش دارو از میکروکپسول ها مورد بررسی قرار گرفته و کارایی میکروکپسولاسیون تعیین گردید. روش کار در این پایان نامه به صورت تجربی بوده و با استفاده از دستگاه هایی نظیر همزن مغناطیسی، انکوباتور شیکر، اسپکتروفوتومتر فرابنفش- مرئی (uv-vis) و ph متر بوده است.