یکی ازمسائل مهم در مورد داروها دسترسی بیولژیکی آنهاست. بسیاری از داروهای موجود دارای حلالیت بسیار کم در آب هستند که همین موضوع سبب کاهش دسترسی زیستی آنها می شود. بنابراین به منظور رساندن میزان کافی و مورد نیاز دارو به بدن دوز مصرفی افزایش می یابد که خود مشکلاتی را برای بیمار به همراه دارد. مسئله افزایش دسترسی بیولوژیکی داروها در بدن امروزه بخش مهمی از فعالیت های تحقیقاتی در زمینه های پزشکی، مهندسی و صنایع دارویی را به خود اختصاص داده است. یکی از روش هایی که می توان به منظور رفع این مشکلات به کار گرفت، استفاده از فرآیند میکروکپسولاسیون می باشد که شامل تکنیک های گوناگون نظیر پوشش دهی پن، انباشت و تفکیک فاز، تبخیر حلال، سوسپانسیون هوا و غیر است. در این تحقیق به افزایش حلالیت و دسترسی زیستی داروی کم محلول مفنامیک اسید به عنوان نمونه پرداخته شده است. داروی مفنامیک اسید جزء داروهای ضد التهاب غیر استرئیدی می باشد و در تسکین درد هایی نظیر درد دوران قاعدگی، دندان درد و همچنین بیماری های التهابی کاربرد دارد. بدین منظور، آماده سازی میکروکره های حاوی داروی مورد نظر با استفاده از پلیمر اتیل سلولز و بکارگیری تکنیک تبخیر حلا ل انجام گرفت و اثر پارامترهای گوناگون مانند جرم دارو، جرم پلیمر، حجم حلا ل ها و غیره برای بهبود عملکرد میکروکپسول ها بررسی گردید. رهایش دارو از میکروسفرهای حاوی مفنامیک اسید در محیطی که شبیه ساز تغییرات ph از معده به روده بود مطالعه گردید. بعلاوه به منظور مطالعه کارایی کپسوله ها، سینتیک آزادسازی دارو موردبررسی قرار گرفت که نتیجه آن افزایش چشم گیر حلالیت داروی پوشش داده شده نسبت به داروی خاالص می باشد.