ورودی شهرها از مهم ترین فضاهای شهر بوده که با اتصال محیط بیرونی و ساختار اصلی شهر، موجب بازخوانی هویت و خاطره سازی آن شهر می گردد. متاسفانه این فضاها در بیشتر شهرهای ایران با نابسامانی های فراوانی همراه بوده که عملا آن را دچار انحطاط نموده است. همچنین این تشویش باعث عدم تعریف مناسب هویت و ویژگی های ورودی شهرها گردیده، به گونه ای که تکلیف این فضا در ابهام قرار گرفته است. در این شرایط فضای ورودی در مرز بین حوزه داخل و خارج دارای اغتشاش فراوان بصری، فضایی-عملکردی و همچنین فضای سبز و مبلمان می باشد. در حالی که در گذشته برج- بارو ها و دروازه ها حد مشخص و قابل تفکیک بین شهر و محیط خارج بوده اند، امروزه به دنبال افزایش سرعت وسایل نقلیه و نیز افزایش جمعیت، تنوع کاربری ها و احتیاجات مختلف ساکنین و وارد شوندگان به شهر، دیگر نمی توان ورودی شهرها را به مانند گذشته دید، بلکه باید آن را به صورت یک کریدور و فضای کامل با حوزه های مختلف و ویژگی های اجتماعی و انتقالی مورد بررسی قرار داد. هدف از این پژوهش ضمن شناسایی مولفه های کیفیت فضایی در طراحی شهری و نقشی که این دانش می تواند در ارتقاء کیفی، بصری و عملکردی فضاهای ورودی شهری داشته باشد، معرفی و ارائه معیارهای موثر بر پیوند فضای شهر با محیط و مبادی ورودی شهرهاست. روش انجام پژوهش کاربردی حاضر، برگرفته از نتایج بررسی های توصیفی- استنتاجی، کتابخانه ای و روش تحلیلی آن استنتاجی- مدل سازی بوده که به صورت موردی به مطالعه محور ورودی شرقی شهر درفول پرداخته است. نتایج مطالعات نشانگر آن است که زمینه های کالبدی، تاریخی و اجتماعی- فرهنگی بسترهای مهمی هستند که در طراحی فضاهای ورودی تاثیرگذارند. بر این اساس مبادی ورودی مطلوب شهر می باید توقعات عام یک ورودی شامل قابلیت تبدیل پذیری و نفوذ پذیری و به صورت خاص پذیرندگی، خوانایی و تشخص را تامین نماید.