فلش کارت ها که نوعی جعبه ی لایتنر هستند در واقع یک نوع روش علمی یادگیری است که بر مبنای آن آموخته ها از حافظه ی کوتاه مدت به حافظه ی بلند مدت منتقل می شوند. ابینگ هاوس، روانشناس آلمانی و پدر روانشناسی یادگیری معتقد است ممکن است یک درس که از مطالب زیادی تشکیل شده را به طور ناقص مثلا %70 یاد بگیریم اما یک مطلب، مثلا معنی یک لغت، را ممکن نیست ناقص مثلا %70 یاد بگیریم. یا کامل %100 یاد می گیریم، یا اصلا یاد نمی گیریم یعنی%0 . از طرفی تحقیقات نشان می دهد که هر گاه به یک رفتار بلافاصله وبه صورت آنی پاداشی داده شود آن رفتار تکرار خواهد شد، لذا هر بار که شما به معنای لغتی پرسیده شده، صحیح جواب دهید، احساس رضایتی که بلافاصله ایجاد می شود شما را به ادامه ی این کار تشویق می کند، تمرکز شما را به کار افزایش می دهد و شما را به موضوع علاقمند می کند این ها همان عوامل ارتقای بازده یادگیری اند. حال با توجه به نظرات روان شناسانه ی ذکر شده، بر آنیم تا تحقیقاتی را بر روی زبان آموزان در حال یادگیری یک زبان خارجی، خصوصا زبان آموزان زبان فرانسه، امتحان کرده و به آنان کمک کنیم تا به کمک فلش کارت، یاد گیری مطالب را بالا برده و با تکرار، خصوصا در بخش لغات، یادگیری آنان را از حافظه ی کوتاه مدت به حافظه ی بلند مدت انتقال دهیم و سپس نتایج این تحقیق را این چنین بررسی کنیم که آیا حقیقتا وجود فلش کارت های امروزی موجود در بازار، که مطابق با استانداردهای جعبه ی لایتنر نیستند و زبان آموزان به جای داشتن یک سوال یا یک لغت روی کارت 5 یا 6 لغت را می بینند، هم می توان کار جعبه ی لایتنر را که شامل کارتهای بیشتری است انجام داد؟ آیا می توان همان کار جعبه ی لایتنر را با تعداد کارت کمتری انجام داد، بدون آنکه در نظریات روانشناسی تغییری ایجاد کرد و یا اینکه زبان آموزان را بدون سردر گمی بین کارتهای بسیارو بدون دادن وقت یا زمان خاص به آنان در مقایسه با برنامه ی یادگیری لایتنر وادار به خواندن کارتها کرد؟