این پژوهش به بررسی تاثیر شرایط فعالیت (گفتگو/تک گویی) و زمان بندی (± زمان بندی) بر استفاده صحیح زبان آموزان از نشانه های کلامی در گفتار می پردازد. از این رو، 121 زبان آموز پس از شرکت در آزمون نشانه های کلامی که توسط محقق طراحی شده است، به چهار گروه همگن تقسیم شدند: گروه گفتگو دارای زمان بندی، گروه گفتگو بدون زمان بندی، گروه تک گویی دارای زمان بندی، گروه مونولوگ بدون زمان بندی. در راستای هدف تحقیق، موضوعاتی به افراد جهت شرکت در فعالیت گفتاری داده شد و طبق دسته بندی مذکور تنها دو گروه فرصت یک دقیقه ای جهت آمادگی خود پیش از شروع صحبت را داشتند. سپس جهت بررسی فراوانی نشانه های کلامی درست استفاده شده صدای آنها در حین صحبت ضبط و بازنویسی شد. بررسی نتایج بدست آمده سه نکته اصلی را نشان می دهد: تاثیر ترکیبی شرایط فعالیت و زمان بندی، تاثیر زمان بندی و ثاثیر شرایط فعالیت. اگرچه بررسی نتایج تفاوت هایی را در استفاده صحیح از نشانه های کلامی توسط چهار گروه نشان می دهد، اما تنها تفاوت معنادار بین گروه گفتگو دارای زمان بندی و گروه تک گویی دارای زمان بندی دیده می شود. به عبارت دیگر، گروه گفتگو دارای زمان بندی به طور معناداری از نشانه های کلامی صحیح بیشتری در حین گفتار استفاده کرده است. مقایسه دیگر مربوط به تاثیر ترکیبی شرایط فعالیت و زمان بندی، مقایسه بین گروه گفتگو بدون زمان بندی و گروه تک گویی بدون زمان بندی است که هیچ تفاوت معناداری مشاهده نمی شود. متغیر های دیگر، شرایط فعالیت وزمان بندی هیچ کدام به تنهایی تفاوت معنا داری رادر استفاده صحیح از نشانه های کلامی بین گروه های مقایسه شده ایجاد نکردند. این نتایج حاکی از تاثیر ترکیبی و مثبت تعامل و زمان بندی است.